Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels.
Altijd heb ik gedacht dat het leven een geasfalteerde, rechte snelweg was. Je plande vooraf waar je heen wilde, voegde in net als alle andere mensen en volgde net zolang de bordjes totdat je op je eindbestemming was. Afslaan deed je niet, laat staan van route veranderen. Hoogstens was er zo nu en dan een tussenstop. Je volgde gewoon de pijlen, zoals het hoorde.
De route naar mijn toekomst was al helemaal uitgestippeld. Mijn bestemming: succesvol journalist en schrijver, voorbeeldige echtgenoot en een sociale kring van heb ik jou daar. Ik zou veel reizen, een mooi koophuis hebben en genoeg verdienen. De vriend was er al, net als de studie journalistiek en de reisjes. En aan de sociale kring en het droomhuis werd hard gewerkt.
Blik op vooruit
Met oogkleppen op raasde ik door het leven, mijn einddoel gloorde aan de horizon. De grap – nou ja grap – van dit alles was dat ik niet doorhad dat dat leven zoals het hoorde helemaal niet bij me paste. Ik hield niet van feestjes en uitgaan, vond voortdurend sociaal zijn maar vermoeiend en mijn hoofd raakte overvol van al dat rennen.
Steeds vaker gluurde ik vanuit mijn denkbeeldige auto naar het landschap dat aan me voorbijflitste. Meer en meer verlangde ik ernaar om te parkeren en te voet verder te gaan, weg van mijn haastige leven. Maar dat gluren en verlangen leidde alleen maar af, dus richtte ik snel mijn blik weer vooruit.
Daar zat ik dan
Nog steeds dacht ik te weten hoe je het leven moest leven, tot ik – en dit kwam als een totale, onwelkome verrassing – keihard crashte. Ik kwam in een burn-out terecht, kreeg een paniek- en een angststoornis en tot overmaat van ramp liep mijn relatie na zeven jaar ook op de klippen. Daar zat ik dan, met mijn goede bedoelingen en onrealistische kijk op het leven, ver verwijderd van de bekende weg en zonder routekaart. Dit was toch niet hoe het leven hoorde te gaan?
Nu, vijf jaar na mijn crash, besef ik: het leven is geen snelweg. Er bestaat meer dan die rechte reis zonder afslagen. Geluk is niet maakbaar en van dat streven naar perfectie word je eigenlijk best wel moe. De bekende route heb ik niet meer gevonden, mijn richtingsgevoel ben ik een beetje kwijt en van een uitgedachte toekomst is al helemaal geen sprake meer. Al maakt dat me eigenlijk ook niet meer uit.
Ik ontdek hoe fijn het is om een eigen pad te bewandelen. Om over allerlei wegen te lopen en te kijken welke het beste voelt. Om te verdwalen en het niet altijd te hoeven weten. Hopelijk ontcijfer ik intussen het leven, en mezelf. Les één heb ik alvast geleerd: leven volgens het plaatje werkt niet, want je weg loopt altijd anders, met heuvels en kuilen en gekke bochten. Dat is ook niet erg, want het uitzicht is altijd weer een verrassing.
Meer lezen
Op haar Instagram-account @tobehonestnl schrijft (en tekent) Bente over allerlei onderwerpen rondom mental health.
Lees ook de andere columns van Bente.
Tekst Bente van de Wouw