Flow’s online editor Bente van de Wouw zoekt haar weg. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer ontdekt ze dat opgeven niet altijd slecht is.
Het is nog fris als ik mijn eerste stappen zet in een mistig Spaans bos. Er staat vandaag zo’n 27 kilometer op de planning. In 2019 liep ik al de Camino Francés, zo’n achthonderd kilometer door Spaans landschap. Daar genoot ik zo van dat ik het dit jaar nog eens doe, alleen in het klein en via een andere route.
Twee weken langs de kust van Spanje. Voorbij hoge kliffen en over eindeloze zandstranden. Via steden als Bilbao en door kleine vissersdorpjes. Ik denk aan alle mooie dingen die ik ga zien. Aan de rust. Aan zwemmen in de zee terwijl de zon in het water zakt. En dan voel ik het weer: die opwinding. Het gevoel van vrij zijn.
Heimwee
Maar al snel merk ik dat ik dit gevoel niet kan vasthouden. Terwijl ik over de zee uitkijk, denk ik aan thuis. Krijg ik plotseling zin om op mijn bed een boek te lezen. Om mijn vriend te knuffelen. Het schitterende uitzicht kan me gestolen worden. Door een inschattingsfout – wist ik veel dat Spanjaarden twee weken paasvakantie hebben – loop ik tussen gillende kinderen en luidruchtige vriendengroepen. De vissersdorpjes blijken drukke plaatsen te zijn waar ik niet kan aarden. Het loopt niet helemaal zoals verwacht.
Als ik na vier dagen wandelen zie dat het weer omslaat en het iedere dag gaat regenen, denk ik opeens: ik wil niet meer lopen. Ik schrik ervan. Ik hoor dit leuk te vinden, verdorie. Waarom lukt het me nu dan niet? Mopperend op mezelf probeer ik het unheimische gevoel van me af te schudden.
Opgeven is falen
Ga nou genieten, denk ik tijdens het wandelen. Blijf lachen, denk ik als ik de zoveelste luide groep passeer. Dit is leu-heuk, denk ik bij het doorprikken van nog een blaar, terwijl in de hotelkamer naast me kennelijk een groot feest gehouden wordt. Ik weiger te stoppen met deze wandeltocht. Opgeven is falen, is mij altijd geleerd. Dus doorlopen zal ik.
Als ik de volgende dag voor schitterend uitzicht nummer zoveel sta en nog steeds verlang naar alles behalve hier zijn, kan het me wat. Wie heeft eigenlijk bepaald dat ik af moet maken waar ik aan begin? Waarom zou ik door de regen sjokken met gillende kids in mijn nek? Moet ik per se alles doen zoals het me geleerd is of mag ik ook dingen ontleren?
Ik mag veranderen
Ja, besluit ik. Ik mág dingen anders doen. Ik mag veranderen. En dus loop ik die dag niet naar mijn hotel, maar naar het treinstation. Ik koop eerst een kaartje, daarna nog een vliegticket en een paar uur later ben ik thuis. In Nederland. Vakantie afgebroken. Dat kan dus blijkbaar ook, ergens halverwege mee stoppen.
Mijn overgebleven vrije dagen breng ik lummelend door. Ik zon in de tuin – want hier schijnt ie wél – lees wat boeken, doe een woordzoeker, knuffel mijn vriend. En nu pas kom ik echt tot rust. Het uitzicht mag dan iedere dag hetzelfde zijn en er is geen zon die zakt in de zee, maar vrij voel ik me wel. Voor het eerst in mijn leven heb ik opgegeven, maar een gevoel van schaamte blijft uit. Dan maar een faalhaas, daar is immers moed voor nodig.
Meer lezen
Op haar Instagram en TikTok vertelt Bente over mentale gezondheid en introversie.
Hier lees je ook de andere blogs in deze serie van Bente.
Tekst Bente van de Wouw