Floor Faber #37: ‘Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten’

In de Griekse hemel bevind ik me. Ik lig op een strandbedje met uitzicht op een schitterende azuurblauwe baai, links en rechts zie ik bergen met cipressen, een koel drankje heb ik onder handbereik. We moesten er wel wat voor doen om hier te komen. Niks snelweg, maar kronkelige weggetjes naast misselijkmakende afgronden. Anouk kneep van angst af en toe haar ogen dicht.

Woensdag 

‘Kijk eens!’  Ze duwt me een foto onder mijn neus van een stralend lachende Liv in een fietszitje met op de achtergrond de bolle buik van haar ex.

‘Schattig hoor!’ zeg ik. Ze knikt en begint een berichtje te tikken. Het zoveelste. Voor mensen die geen relatie hebben, hebben ze idioot veel contact. Eigenlijk hoop ik dat het weer goed tussen ze komt. Heeft Liv weer een papa en mama die bij elkaar wonen, Anouk weer een huis en Willem weer een vrouw. Alleen wil zij hem niet meer als man. Alles wat hier rondloopt en een piemel heeft, spot ze en deelt ze vervolgens in de categorie: lekker, of: laat maar. Meer smaken kent ze niet.

Mijn gedachte dwalen af naar Kevin. Ik had me voorgenomen om deze vakantie na te denken over wat ik nu echt van hem wil, maar daar kom ik totaal niet aan toe. We bellen elke dag, ik stuur hem foto’s van de baai, het hotel, wat we eten, hoe bruin ik al ben. Hij appt mij lieve berichtjes, grappige filmpjes of vertelt hoe het met zijn moeder die deze week is geopereerd aan de tumor in haar borst. ‘Denk je dat ik verliefd ben?’ vraag ik aan Anouk.

Ze kijkt op van haar telefoon. ‘Hoe moet ik dat nu weten? Tegen mij zeg je steeds dat het tussen jullie niet gaat werken omdat hij veel te jong is.’ Ze komt overeind en schuift de zonnebril in haar haar. ‘Kijk daar heb je die mooiboy weer. Jij nog wat drinken?’

‘Doe maar een glas water.’  De ober grijnst net zo breed als zij en gaat op het voeteinde van haar bedje zitten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Anouk haar buik krampachtig inhoudt. Hij spreekt zeer matig Engels, maar probeert toch grapjes te maken en Anouk lacht erom alsof hij de Griekse Peter Pannekoek is. 

‘Ik ga even zwemmen.’ 

‘Moet je doen,’ zegt Anouk, zonder haar ogen af te halen van de ober.

Ik pak mijn duikbril, zet die op en duik in zee of ik een dolfijn ben. Kijk, een heel schooltje! Als een Ariël zwem ik erdoorheen. Nadat ik een poosje tussen rotsen naar visjes heb gezocht, kijk ik drijvend op mijn rug naar een heel klein wolkje. Wat is het heerlijk om hier te zwemmen, om op dit eiland te zijn, en me over niets meer druk maken dan waar we vanavond gaan eten.

Lees ook
Floor Faber #36: ‘Ik wil geen kinderen, heb nooit moedergevoelens gehad en vind baby’s eng’

Misschien vanavond maar weer naar dat tentje waar ze je een glaasje gratis fluorescerende oranje likeur aanbieden.
Anouk blijkt andere plannen te hebben. Wanneer ik me afdroog, zegt ze: ‘Dimitri heeft gevraagd of we na zijn dienst wat met hem gaan drinken. Hij is om acht uur klaar, dus dan moeten we hier maar blijven eten.’ 

‘Ik wil eigenlijk terug naar het hotel om te douchen en wat anders aan te trekken.’

‘Dan doe je dat toch. Ik blijf hier.’ Haar stem klinkt koeltjes en ik weet dat dit de voorbode van een vette ruzie kan zijn. Wat te doen? Een salade eten met schurende zandbillen of naar huis? Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten.       

Floor Faber heeft het perfect voor elkaar: leuke vrienden, huisje met tuin, hond Fred en werk als chef bij een groot online platform. Alleen met de liefde wil het niet zo lukken. Zijn alle leuke mannen op? In Flair schrijft ze elke week over haar leven. Alle columns van Floor Faber lees je nu op flair.nl.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief

The post Floor Faber #37: ‘Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.

Scroll naar boven