Onlangs ontdekte online editor Merel dat ze best wel regelmatig behoorlijk negatieve gedachten over dingen heeft. En vaak zijn die gedachten niet echt ergens op gebaseerd. Sinds die ontdekking is ze zich er extra bewust van dat het glas bij haar vaker halfleeg dan halfvol is. Waar komt dat vandaan?
In de vorige editie van mijn column schreef ik over de voorbereidingen voor mijn verhuizing van Utrecht naar Rotterdam. Inmiddels zijn we twee weken verder en zijn mijn partner en ik – erg moe, maar toch – gesetteld op onze nieuwe plek. De eerste wijntjes zijn gedronken op het zonnige balkon en de sleutels van het oude huis zijn ingeleverd.
Slapeloze nachten
Verhuizen staat in de top vijf van de meest stressvolle aangelegenheden die een mens kan doormaken. Ik snap dat. Verhuizen is dodelijk vermoeiend. Het is een logistieke puzzel, er komt heel veel denkwerk bij kijken en fysiek kan het ook behoorlijk pittig zijn. Voor een pessimist is een verhuizing een dubbele beproeving. Immers: alles kan fout gaan.
Zo had ik bijvoorbeeld drie slapeloze nachten over het feit dat ik misschien geen parkeerplekken zou kunnen vrijhouden aan de gracht en het verhuisbedrijf daardoor een kilometer verderop moest parkeren. Dat zou betekenen dat de verhuizers veel verder zouden moeten lopen met onze spullen en dát zou weer betekenen dat we nog meer geld kwijt zouden zijn. Na de derde slapeloze nacht stond ik op de ochtend van de verhuizing om half zeven ’s ochtends buiten om vervolgens te concluderen dat álle parkeerplekken op de gracht voor ons huis leeg waren. We zullen het maar ’the miracle on moving day’ noemen, want dat gebeurt namelijk nóóit.
Tot overmaat van geluk scheen de zon ook nog eens, kwamen de verhuizers op tijd en verliep de verhuizing – uiteraard – vlekkeloos. De verhuizers waren eerder klaar dan gepland en de prijs viel daardoor lager uit dan op de offerte stond. Uit schrik heb ik de mannen maar een flinke fooi gegeven. ‘Wat als het wél lukt?’ dreunde er weer door mijn hoofd. Wat als rampscenario’s eens géén waarheid worden?
Foolproof
De afgelopen weken waren op z’n zachtst gezegd leerzaam en interessant voor me. Ik ontdekte weer van alles over mezelf. Zo blijkt bijvoorbeeld dat ik een ongegronde angst voor het in elkaar zetten van kasten heb. En ja, we hebben het dan over kasten die gewoon bij een meubelgigant vandaan komen en ja, ik weet ook dat die zo ontworpen zijn dat iedereen ze in elkaar moet kunnen zetten. Foolproof voor iedereen, behalve voor mij. Snap je?
Vriendin F. bood aan te komen helpen. Ze appte I loooove kasten in elkaar zetten, ik kom vanavond wel even langs! Mensen die kasten in elkaar loooooven te zetten; dat is een heel nieuw soort mens voor mij. Maar F. kwam en inderdaad, die eerste kast hadden zij en mijn partner in twee uurtjes in elkaar gezet. In die tijd zorgde ik voor een maaltijd en liep ik af en aan naar de papierbak bij ons in de buurt; ook dat moet gebeuren. Maar eerlijk gezegd, ja, natuurlijk hield ik mezelf druk omdat ik dan niet met de kast hoefde te helpen.
Stiekem best wel leuk
Bij de tweede kast moest ik eraan geloven. Ik assisteerde mijn partner: ik gaf de instructies, hij voerde de handelingen uit. Bij kast nummer drie kon ik al wat opgeluchter ademhalen en begreep ik beter wat ik moest doen. Bij de vierde en laatste kast hoorde ik mezelf hardop zeggen dat “kasten in elkaar zetten eigenlijk een soort Lego XXL” was. En dat het eigenlijk, stiekem, best nog leuk was om te doen ook.
Ik concludeerde wederom: mijn pessimisme (alles gaat fout, ik kan dit allemaal niet) lijkt in de meeste gevallen voort te komen uit onzekerheid. Dat moet ik toch eens verder onderzoeken, want ik begin te denken dat ik mezelf misschien een beetje tekort doe. Ben ik een pessimist, of ben ik gewoon bang voor best wel veel dingen?
Meer lezen
Help ik ben een pessimist #1.
Help ik ben een pessimist #2.
Help ik ben een pessimist #3.
Tekst Merel Wildschut Fotografie Beetje Home