Als Jamie Crafoord (29) 22 jaar is, krijgt ze siliconen borstprotheses. Haar geluk is van korte duur, want ze wordt doodziek. Pas als ze nog maar 37 kilo weegt en in een rolstoel belandt, ontdekken ze de oorzaak: ‘zwetende’ protheses. “Ik wilde dat spul het liefst direct nog uit mijn lichaam trekken, heb geen moment getwijfeld.”
Negatieve associaties met borsten
“Het gekke is dat ik, nu ik grotere borsten heb omdat ik hoogzwanger ben, best even moest schakelen. Hoewel ze anders vol en zwaar zijn dan mijn siliconen borsten destijds – die stonden kaarsrecht overeind – moest ik toch wel even een knop omzetten en mezelf inprenten dat dit iets positiefs is. Ik denk omdat ik, door alles wat ik heb meegemaakt, zulke negatieve associaties heb gekregen met het hebben van grotere borsten.
Ook kreeg ik tijdens de eerste drie maanden van mijn zwangerschap de oude symptomen van mijn ziekzijn terug. Ik had opnieuw last van duizelingen en een hoge hartslag, en felle lichten trek ik nog steeds niet. Dat was weer behoorlijk schrikken. Gelukkig kreeg ik al snel te horen dat deze klachten en de intense vermoeidheid samenhangen met het HCG hormoon, dat je lichaam aanmaakt tijdens een zwangerschap. Wat was ik opgelucht toen ik hoorde dat bijna alle zwangere vrouwen soortgelijke klachten hebben.”
Volle boezem
“Mijn moeder heeft een mooie volle boezem en toen mijn vriendinnen borsten begonnen te krijgen, speelde het gevoel ‘wanneer ben ik aan de beurt?’ steeds vaker door mijn hoofd. Mijn vriendinnen konden mooie behaatjes dragen, ik liep nog met topjes. Mijn behamaat hadden de meeste winkels niet eens. Tel daarbij op dat ik een heel jong koppie had, en je had een – voor mij althans – perfect recept voor onzekerheid.
Ik ben heel bewust opgevoed, met biologisch eten en zo veel mogelijk natuurlijke producten, en mijn ouders vonden het idee van de door mij geopperde borstvergroting maar niets. Snijden in een gezond lichaam zagen ze totaal niet zitten. Mijn vader zei dat ik vooral gezond moest blijven eten en veel jus d’orange moest drinken, dan zou het vanzelf goed komen.
Ik dronk liters, maar groeien deden mijn borsten niet. Daarna vonden ze dat ik tot mijn achttiende moest wachten, en toen ik achttien was, stelden ze het uit tot mijn tweeëntwintigste. Toen ik die leeftijd had, kon ik de operatie inmiddels van mijn eigen spaargeld betalen, en ondanks dat mijn ouders er nog steeds niet achter stonden en er geen goed gevoel bij hadden, besloot ik ervoor te gaan.
Dit was wat ik wilde. Ik vertrouwde de artsen. Er werd letterlijk aan mij verkocht dat het net zoiets was als een kipfiletje van de slager. Dat er iets zou kunnen gaan lekken, kwam niet eens ter sprake. Het gekke is dat ik op de dag van de operatie plotseling wel heel bang was, maar ik dacht dat dat kwam omdat ik nog nooit eerder was geopereerd. Toen ik in de operatiekamer lag, vroeg ik zelfs of het niet gevaarlijk was voor mijn hart. Ik weet nog steeds niet waar dat vandaan kwam. De chirurg zei: ‘Nee hoor, ga maar lekker slapen.’ Had ik toen maar geweten wat ik nu weet.”
Heftige nasleep operatie
“Na de operatie had ik meteen een heftige allergische reactie, en al weet ik officieel nog steeds niet of dat door de morfine of door de siliconen kwam, zegt mijn gevoel me dat mijn lichaam toen al schreeuwde: het moet eruit! Ik moest aan één stuk door braken en had veel last van diarree. Na vier dagen woog ik nog maar achtendertig kilo. De chirurg had nog nooit zoiets gezien en wist niet wat te doen. Ik ben toen gestopt met alle pijnstillende pillen, zelfs met paracetamol, en in de dagen erna knapte ik langzaam op.
Na een aantal weken ging het beter en was ik dolgelukkig met mijn nieuwe borsten. Voor het eerst voelde ik me echt vrouwelijk, sexy en liep ik vol trots door straten, winkels en op feestjes. Nu weet ik: elk lichaam reageert anders, maar over het algemeen kan je lichaam de eerste periode een bepaalde toxiciteit aan. Na ongeveer tweeënhalf jaar begon ik echter klachten te krijgen. Ik kreeg ineens heel erg last van glutenintolerantie, darmklachten, oorsuizen en was snel opgefokt en geïrriteerd. Mijn huisarts zei dat ik het wat rustiger aan moest doen, ik presenteerde voor tv en deed modellenwerk, maar dat vond ik juist ontzettend leuk, dus ik zag de link met mijn klachten niet. Voor mijn gevoel lag het daar niet aan.”
Ingestort
“Ik sukkelde door, maar op vakantie in Frankrijk stortte ik in. Ik weet het nog precies: het was op 20 juli 2019. Toen ik een trap opliep, voelde ik plotseling mijn hart als een malle tekeergaan en begon alles om me heen te draaien. Ik verloor mijn evenwicht en dacht letterlijk: dit is mijn laatste adem. Ik ben op de stenen in elkaar gezakt. Iemand kwam me een glaasje cola brengen en langzaam kwam ik weer een beetje bij, maar toen ik probeerde op te staan, ging mijn hart weer tekeer.
Ik werd naar het ziekenhuis gebracht, waar een hartfilmpje werd gemaakt, maar er leek niets aan de hand. Volgens de arts had ik een soort flauwte gekregen door de hitte en moest ik beter leren ademhalen. De rest van de vakantie voelde ik me niet fijn. Eenmaal thuis probeerde ik het normale leven weer op te pakken, maar ik kreeg steeds vaker aanvallen; thuis als ik op de bank zat, op het werk, en zelfs als ik op de scooter zat. Ik stond in twee weken tijd wel dertien keer bij de huisartsenpost op de stoep, maar geen enkele keer kon iemand wat vinden.”
Rustiger aan doen
“Ten einde raad besloot ik het advies om het rustiger aan te doen dan maar op te volgen, dus nam ik twee weken vrij, terwijl ik ook dacht: ik een burn-out, hoezo? Omdat ik niet meer alleen durfde te zijn door de aanvallen, ging ik tijdelijk weer bij mijn ouders wonen. Zij moesten elkaar om de zes uur aflossen zodat er altijd iemand bij me was. Ik ben in die periode tot zeven keer toe met een ambulance afgevoerd. Het was nu wel duidelijk dat mijn hart op iets reageerde, maar op wat? Zelfs het ambulancepersoneel zei dat ze nog nooit zoiets hadden meegemaakt.
Op een dag opperde ik tegen mijn arts: kunnen het de siliconen niet zijn? Dat was het allereerste geweest waar ik zelf aan had gedacht, de siliconen zaten dicht bij mijn hart. Maar dat was door alle artsen, op een paar homeopathische en orthomoleculaire artsen na, weggewuifd. Omdat alle artsen me vertelden dat siliconen echt veilig waren en dus nooit de oorzaak konden zijn, was dat idee een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ook nu weer zei mijn arts: ‘Nee joh, dan hadden we allang gehoord dat er klachten door kunnen ontstaan.’
Ondertussen ging ik van specialist naar specialist, neurologen, cardiologen, internisten, heb ik weken aan de hartbewaking en op de IC gelegen, ging ik naar fysiotherapeuten, alles heb ik gehad, maar helpen deed het niet. Mijn moeder ging veel lezen, zelf durfde ik dat niet, ik vond het te heftig. Ik heb deze periode als enorm ingrijpend ervaren. Ik was in de bloei van mijn leven, een vrouw van zesentwintig die lekker aan de weg timmerde, en dat alles kwam met piepende remmen tot stilstand.
Bijna anderhalf jaar lang maakte ik geen deel meer uit van de maatschappij en steeds vaker dacht ik: als dit het leven is, hoeft het voor mij niet meer. Uiteindelijk kon ik zelfs niet meer lopen. Ik zat in een rolstoel, kreeg thuiszorg om me te helpen met wassen en aankleden, en woog nog maar 37 kilo.”
Het hele verhaal van Jamie lees je in Flair 23-2022. Deze ligt van 8 t/m 14 juni in de (online) schappen.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Tekst Vivienne Groenewoud | Fotografie: Charise Rozenbeek
The post Jamie Crafoord (29) werd doodziek door siliconenprotheses: ‘Ik dacht: als dit het leven is, hoeft het voor mij niet meer’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.