Karine nam een tussenjaar om tijd te maken voor haar hobby’s

Journalist Karine Hoenderdos nam net als haar dochter een tussenjaar, zodat ze de tijd heeft om al die dingen te doen waar ze nooit aan toekwam.

Mijn eerste vrije dagen liepen anders dan verwacht. Ik had 25 jaar lang hard gewerkt als freelance journalist binnen een maatschap. Veel deadlines, veel druk, veel doen en leveren. Als dat zou wegvallen gaf me dat een groot gevoel van vrijheid, dacht ik. Maar dat gevoel bleef uit. Sterker nog, ik voelde me opgejaagd. Ik was me opeens heel bewust van de eindigheid van dit jaar, dacht: ik moet er alles uit halen. Daarmee legde ik mezelf toch weer druk op. Zo’n gevoel is er dan even en verdwijnt ook weer.

De beslissing om ertussenuit te gaan was in een fractie van een seconde genomen. Mijn jongste dochter vertelde dat ze na haar eindexamen een jaar de tijd wilde nemen voor al haar hobby’s. Meteen dacht ik: dat wil ik ook! Een full body yes.

Wat ging ik dan dóén?

De tijd was er rijp voor. Mijn drie volwassen kinderen hebben me niet meer zo nodig, althans niet voor praktische zaken. Het voelde ook verdiend, zo’n pauze. Als je zoals ik leeft van je creativiteit, moet je de bron waaruit je put wel af en toe aanvullen. Daar deed ik op zich altijd al wel: ik bezoek vaak musea, ga de natuur in en lees boeken om de bibliotheek van beelden in mijn hoofd aan te vullen. Elke ochtend begin ik met yoga en drie pagina’s schrijven, volgens The artist way-methode van Julia Cameron. Maar toch, die bron mocht wel een keer helemaal vol.

Meteen na mijn besluit ben ik gaan sparen en ging ik nog zuiniger leven. Ik kocht een Interrail-ticket, verder maakte ik bewust geen plannen. Ik wilde elke dag het gevoel van vrijheid en tijd gaan ervaren. Mensen vonden dat lastig te begrijpen, raakten ervan in de war. Want wat ging ik dan dóén?

Geen regels

Mijn laatste werkdag was onverwacht emotioneel. Het afscheid van opdracht­gevers, de cadeautjes en bedankjes, het diner van mijn maatschap met lieve woorden. De avond ervoor moest ik huilen: waar begin ik aan, waar doe ik het voor? Ergens vond ik het ook wel mooi, dat gevoel van weemoed. Toen ik mijn computer dichtklapte, kocht ik meteen daarna bij de slijter champagne, die ik thuis met vrienden heb opgedronken.

Nu zit ik volop in het proces van vertragen. Wat ik merk, is dat ik alles opslurp – alsof mijn zintuigen meer openstaan. Het voelt goed dat ik, als ik met een boek op mijn balkon zit, kan denken: ik blijf nog even ­zitten. Soms is het best lastig te bedenken waar ik zin in heb. Ik lees gedichten, tuinier, ga naar een museum, naar zee, ben veel buiten. Verveeld heb ik me nog niet, maar hopelijk gebeurt dat wel een keer. Ik weet zeker dat daaruit iets zal ontstaan.

Mijn enige regel voor dit jaar is: er zijn geen regels. Alles laat ik los, zelfs mijn ochtendschrijven en yoga. Als ik niks wil doen, doe ik niks. Wat ik ook opgaf, is een zekere maatschappelijke status. Wie ben ik als ik mijn tijd niet op een nuttige manier besteed?

Ik besef hoe luxe het is dat dit kan doen. Dat het viel te regelen en er geen kinderen aan mijn rokken hangen. Soms heb ik de neiging me te verantwoorden, tegelijkertijd voelt het als het grootste cadeau aan mezelf.

Meer lezen

De afgelopen dertig jaar gingen steeds meer mensen slow, een tandje trager dus. Wat kun je van hen leren?
Het klinkt zo fijn, een langzaam leven. Zo pas je het toe in kleine stappen.
Wat meer ‘honjok’ − oftewel alleen-tijd − aan je leven toevoegen schijnt positief te werken. Journalist Karine zoekt  uit hoe dat zit.
Je kunt ook naar het verhaal over honjok luisteren als voorleesverhaal.

Tekst Klaartje Scheepers  Fotografie Josh Nezon/Unsplash.com

Scroll naar boven