Onvoorstelbaar was de schok voor Marieke Foppen (34) toen haar man vier jaar geleden uit het leven stapte. Maar: “Dag voor dag voelde ik mijn kracht terugkomen. Ik heb geleerd dat verdriet en blijdschap naast elkaar kunnen bestaan, dat je kunt rouwen en verliefd kunt worden.”
Overspoeld door stress
“Dit duurt wel heel lang, dacht ik terwijl ik onze koffers aan het inpakken was. We hadden afgesproken dat Keesjan buiten zijn hoofd leeg zou maken en dat ik alles zou regelen voor onze vakantie de volgende dag. Hij zou wel op ons bankje zitten langs het kanaal, vertelde ik mezelf.
Keesjan was de afgelopen dagen in zijn hoofd gedoken. Hij was druk op zijn werk en we waren bezig met de aankoop van een huis. Hij was gevoelig voor stress en spanning en vond het enorm moeilijk om knopen door te hakken. Of het nou ging om een nieuwe computer, baan of huis, Keesjan kon obsessief nadenken, ’s nachts wakker schrikken of last hebben van hartkloppingen als hij werd geconfronteerd met een keuze.
Ik maakte me nooit zorgen over deze kant van hem, het was onderdeel van zijn karakter. En voor het overgrote deel van de tijd was hij heel chill. Maar dit keer leek hij meer overspoeld te zijn door stress dan normaal. Hij slikte zo nu en dan medicijnen om deze gevoelens te onderdrukken en had recent een hogere dosis gekregen vanwege de drukke periode. De pillen konden het overmatig piekeren echter niet voorkomen. In een periode van tien dagen sloeg Keesjan helemaal naar binnen.”
Verdwaald in zijn gedachten
“Ik herkende mijn eigen man niet meer. Hij raakte zo verdwaald in zijn gedachten, dat ik hem letterlijk aan de hand moest nemen om zijn dag te kunnen starten. Tijdens heldere momenten zei hij dat hij gek in zijn kop werd. Hij kon de gedachtenstroom niet meer uitzetten. Volgens zijn arts kon het meespelen dat hij moest wennen aan de verhoogde dosis. Het zou eerst wat erger kunnen worden, voordat het stabiliseerde.
Het stelde ons gerust. We zouden ook lekker op vakantie gaan met mijn zus en haar man, weg van de stress. Toen we de ochtend voor onze reis wakker werden, voelde ik direct dat Keesjan zich weer verloor in de draaimolen van zijn gedachten. ‘Schat, ga lekker ontbijten en een stukje wandelen. Ik regel het hier wel.’ Hij knikte en ging de deur uit. Hij is nooit meer teruggekomen.”
Zo gelukkig
“Onze eerste ontmoeting was geen liefde op het eerste gezicht. Hij kwam binnen als flexwerker in het daklozencentrum waar ik werkte en ik hield me niet met hem bezig. Toen hij na een halfjaar opnieuw voor een collega inviel, snapte ik niet dat ik hem ooit over het hoofd had gezien. Hij was breed, lang, ontzettend charmant, complimenteus en hij had hart voor de zaak. Net als ik. We raakten op ons werk steeds vaker aan de praat en besloten uiteindelijk samen een kopje koffie te drinken.
Normaal zoende ik niet op de eerste date, maar als hij het zou proberen, wilde ik er ook voor gaan. Het was de eerste lentedag en alle terrasjes zaten bomvol. ‘We gaan niet in de schaduw,’ zei hij. ‘Kom, ik maak koffie en dan gaan we op de stoep voor mijn huis zitten.’ Ik was onder de indruk van zijn positieve instelling. Ik bleef hopen op een zoen, maar helaas. Daarna appte ik hem dat het me tegenviel dat hij mij niet durfde te zoenen. De eerstvolgende keer dat ik voor zijn neus stond, twijfelde hij geen seconde.
Hij plaatste zijn lippen op de mijne zonder ook maar hallo te zeggen. We voelden beiden dat het klopte. Vijf jaar daarna vroeg hij me ten huwelijk. Ik kon alleen maar huilen van geluk en ja roepen. We trouwden in oktober 2015 in een kapelletje. Het was een perfecte dag. Ik weet nog dat ik de volgende ochtend huilend wakker werd. Ik ben niet iemand die graag op de voorgrond treedt met haar gevoelens, maar ik kon de tranen nu niet stoppen.
Wauw, ik huil gewoon omdat ik zo gelukkig ben, realiseerde ik me. Keesjan en ik waren klaar om ons leven met elkaar te delen. Ik wist dat we het stapje voor stapje moesten doen. Te veel grote knopen in één keer, zouden Keesjan te veel stress geven. Dus eerst een huis en daarna het hoofdstuk kinderen. Ik vond het soms moeilijk om mijn tempo aan te passen aan dat van hem, want ik kon niet wachten op ons huisje- boompje-beestje.”
Kees is kwijt
“‘Kan iemand Kees bellen, dan kan hij zijn gedachten eventjes bij jullie kwijt,’ stuurde ik in de groepsapp met zijn vader en een goede vriend. ‘Hij neemt zijn telefoon niet op,’ kreeg ik terug. Ik besloot hem te gaan zoeken. Hij zat vast bij zijn ouders of langs het kanaal te wachten tot ik klaar was met de koffers. Ik liep naar het huis van mijn schoonouders, maar er was niemand te bekennen. Ik begon aan ons vaste wandelrondje langs het kanaal, maar ons bankje was ook leeg.
Een ongemakkelijk gevoel bekroop me. Wat moest ik nu doen? Ik kon toch zeker niet de politie bellen met de opmerking dat ik mijn man kwijt was? Ik voelde de druk op mijn borstkas toenemen terwijl ik het rondje afmaakte.
Achteraf gezien denk ik dat mijn onderbewustzijn al aanvoelde wat er was gebeurd, maar dat ik het nog niet kon toelaten in mijn bewustzijn. Bijna thuis, zag ik een politieauto wegrijden uit onze straat. Als ze bij het kruispunt links afslaan richting zijn ouders, weet ik hoe laat het is, zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik staarde verstijfd naar het linkerknipperlicht. Het sprong aan.
‘We hebben uw man gevonden’
Alsof er een startschot werd afgevuurd, begon ik te rennen. ‘Mevrouw, gaat alles goed?’ vroegen de agenten verbaasd toen ik hijgend bij het huis van mijn schoonouders aankwam. ‘Of… bent u misschien Marieke Foppen?’ Ik wist genoeg.
Daar hoorde ik de verschrikkelijke woorden: ‘We hebben uw man gevonden.’ Ik had verwacht dat ik huilend en schreeuwend zou instorten zoals in een film, maar gek genoeg was ik heel kalm. ‘Waar dan, hoe dan?’ ik wilde alles weten. Verdoofd luisterde ik in het huis van mijn schoonouders naar hoe mijn man die middag een einde had gemaakt aan zijn leven. Mijn man, die mij twee uur daarvoor nog in zijn armen had genomen. Het was zo onbeschrijflijk surrealistisch. Ik belde mijn tweelingzus. Voor het eerst sprak ik het hardop uit: ‘Kees is dood.’”
Dit is een Real Life uit Flair. Het hele verhaal lees je in Flair 18-2022. Deze ligt van 4 mei t/m 10 mei in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.
Tekst: Jadrike Boels | Fotografie: Charise Rozenbeek
The post Mariekes (34) man pleegde zelfmoord: ‘Ik dacht dat ik huilend in zou instorten, maar ik was heel kalm’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.