Toen we acht jaar geleden van Amsterdam naar Purmerend verhuisden, was het in het begin best even wennen. Ik weet nog dat Franklin vroeg: “Als je een buurman zes keer op dezelfde dag tegenkomt, is het dan onbeleefd om hem de laatste keren gewoon niet meer te groeten?”
Hier is alles anders
Het is een vraagstuk waar we in Amsterdam nooit over na hoefden te denken, want dat gebeurde überhaupt niet. Maar hier hadden we al gauw door dat, wanneer je een fout maakte, je al best snel als een soort ‘aso’ kon worden bestempeld.
Zo hadden we ooit het onkruid in de steeg achter ons huis niet weggehaald. Gewoon omdat ik me er eigenlijk niet aan ergerde. Ik vond het wel gezellig, een beetje groen. Tot een buurman op hoge poten naar mij toe kwam en vroeg waarom ik dat niet deed, want alle andere buren deden het wel. Of ik misschien verwachtte dat híj het zou doen? “Een paar maanden geleden heb ik het nog voor jullie gedaan, maar er kon geen bedankje vanaf.” Dan sta je toch even met je mond vol tanden. Ik had geen idee.
Maar het grootste verschil met Amsterdam zit hem in het parkeerbeleid. In een grote stad is iedereen eigenlijk vooral blij als er überhaupt een parkeerplek wordt gevonden. Dat je daarna nog drie straten moet lopen, tja, dat hoort er nou eenmaal bij. Ik heb werkelijk nog nooit iemand moeite zien doen om de auto voor de deur geparkeerd te krijgen.
Lees ook
Marije: ‘Toch is er altijd dat vervelende stemmetje dat zegt dat je niet goed genoeg bent’
Parkeren
Hoe anders is dat in onze huidige straat. Zodra er een auto wegrijdt, is het bijna zeker dat er ergens in de straat een deur opengaat en er iemand (oké, vaak een man) de deur uitstapt met de jas nog maar half aan, autosleutels in de hand, die met versnelde pas de straat uitloopt, op weg naar zijn auto. Dan is het altijd spannend of er niet net iemand komt aanrijden en op die plek parkeert vóórdat die ander zijn auto heeft bereikt. Die zie je dan weer terugkomen: de sloffende pas terug naar huis, het hangende hoofd.
Het is stiekem entertainment vanachter het raam. Soms gaan er twee deuren tegelijk open… en is er altijd iemand die afdruipt en net doet alsof hij een boodschap moest doen. Toegegeven, ook ik voel heus wel een vonkje van geluk als ik kom aanrijden en er is plek voor de deur, vanwege het feit dat je dan niet hoeft te lopen en je zo naar binnen stapt. Maar het nut ontgaat me volledig dat, wanneer dit niet het geval is en ik dus een eind naar huis moet lopen, ik dat een paar uur later vrijwillig nog een keer doe om de auto op te halen om voor de deur te parkeren.
Die guilty pleasure van de auto voor de deur gaat in sommige gevallen zelfs zo ver dat als de auto er eenmaal staat, de eigenaar ook niet meer met de auto weggaat omdat ie dan het risico loopt die plek kwijt te raken. Ik heb er de meest fervente parkeerpleklopers heus weleens naar gevraagd, maar meer dan wat gemompel kwam er dan niet uit. Waarom toch? Wie het antwoord weet, dm me!
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (14) en dochter Liv (10) in Purmerend.
Fotografie: Dorian Jurne
The post Marije: ‘Het is stiekem entertainment vanachter het raam’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.