Ik sta geregeld voor de spiegel en dan baal ik. Vooral van mijn benen. Ik draai twintig rondjes en hoop dat het aan mijn spiegel ligt. Die putjes die ik zie aan de achterkant, die slappere huid. Shit, is dit wat anderen zien als ik over het strand loop? Laat het alsjeblieft de lichtinval zijn.
Zelfbeeld
Laatst lag ik op het strand van Zandvoort naast vier meisjes van pak ’m beet negentien. Hun prachtige, strakke benen waren het enige waarnaar ik kon kijken. Al giechelend in mini-bikini’s dartelden ze elk uur naar de waterkant. Ik durfde mijn bedje niet meer af.
En natuurlijk wéét ik het ook wel, ik ben geen negentien, maar toch is er altijd dat vervelende stemmetje dat zegt: “Je bent niet goed genoeg.” Het is een onzekerheid die ik al mijn hele leven niet van me afgeschud krijg. Dat gevoel dat er altijd wel iemand in de ruimte beter, mooier of slimmer is dan ik.
Tot ik onlangs een brainstorm had met Flair-lezeressen. Op een vraag over zelfbeeld schrok ik van de opmerkingen die werden geroepen. “Ik ben dik”, “Lelijk”, “Heb te grote poriën”, “Mijn haar is te slap”, “Mijn krullen zijn te pluizig”, “Mijn huid is te donker” , “Mijn huid is te licht.“
Benen waren te dik, te putterig, te dun, de knieën te puntig of juist te breed. De buik te slap, “Ik haat mijn striae”, en zo ging het door. “Mijn neus is te groot”, “Mijn lippen zijn te smal.” “Mijn borsten zijn te klein”, “Mijn tepels staan scheef”, “Mijn billen zijn te dik”, “Ik ben net een strijkplank”. Positieve comments waren er heus ook, maar veel minder. Vaak in de strekking van: “Ik heb best mooie ogen, maar dat ziet niemand door mijn bril.”
Liever zijn
Ik werd er intens verdrietig van. Het enige wat door mijn hoofd bleef spoken, was: dit is niet oké. De manier waarop we naar onszelf kijken, is gewoon niet oké. Dit is het lichaam dat ons elke dag uit bed laat stappen, waarmee we kunnen rennen, springen, lachen en plezier maken. Het minste wat we kunnen doen, is proberen ervan te houden. Met imperfecties en al.
De volgende keer dat ik voor de spiegel sta en ik negativiteit voel opkomen, zal ik proberen te denken aan alle plekken die ik dankzij mijn benen heb kunnen bezoeken, aan de nachtelijke uren van heen en weer lopen met een huilende baby op mijn arm, en daarna nog een. En aan hoe mijn benen me, na al die keren dat ik te lang danste op hoge hakken, toch elke keer weer thuisbrachten. Ik mag weleens wat liever voor ze zijn. Vind ik.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (14) en dochter Liv (10) in Purmerend.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
The post Marije: ‘Toch is er altijd dat vervelende stemmetje dat zegt dat je niet goed genoeg bent’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.