Opgebiecht: ‘Ik ben zo bang dat onze begraven katten ontdekt worden’

Lana (33): “We weten dat het niet mag, toch liggen er in onze tuin twee katten begraven. Die lieve dieren zijn hun hele leven bij ons geweest, dan kun je ze toch niet zomaar achterlaten bij de dierenarts? Op zich zou niemand erachter hoeven te komen, maar nou kregen we pas een brief van de woningcorporatie dat de tuinen hier op de schop gaan…”

“Wat een toestand! Rogier en ik wonen hier zes jaar. Inmiddels met onze twee kinderen: zoontje Noah van vijf en ons meisje Yara van één. Dit is ons eerste huis samen en toen we hier kwamen wonen, had ik twee katten en Rogier eentje. Dat ging prima samen. Ik moet erbij zeggen dat het een huurwoning is, want dat is voor het verhaal belangrijk.”

Katten begraven in de tuin

“Nederland is natuurlijk een land van betutteling en regels. Daar kom je achter als je op bepaalde onderwerpen gaat googelen. Toen mijn oudste kat Willem overleed, vond ik het logisch dat we hem in de tuin zouden begraven. Dat ben ik van huis uit gewend met onze huisdieren. We hebben geen grote achtertuin, maar groot genoeg om hem een rustig plekje te gunnen.

Rogier twijfelde en dacht dat het niet zomaar kon. Hij heeft zich er destijds op gestort en ontdekte dat je je huisdier wel in je eigen tuin mag begraven, maar onder bepaalde voorwaarden. Ik weet het niet precies, maar het dier mag geloof ik niet zwaarder zijn dan tien kilo en je mag het niet in plastic stoppen. Er is een grote ‘maar’: als je in een huurhuis woont, mag het helemaal niet. Dat huis is niet je eigendom en dan gelden er andere regels, zelfs in de tuin.

Rogier was eerst bang om Willem te begraven. Ik wist hem ervan te overtuigen dat er niemand achter kon komen en uiteindelijk heeft Rogier een diep gat gegraven en daar ligt Willem nu. Op die plek hebben we een grote steen gelegd. Daar staat niks op, maar zo weten wij waar hij ligt. Ik vind het fijn dat die plek er is.”

Dierenarts

“Ik kom er vaak langs en denk dan altijd even aan de geweldige kater die Willem was. Soms pak ik een stoel en ga ik daar even zitten, in mijn hoofd kan ik nog hele gesprekken met hem voeren. Het geeft me rust en dat vind ik prettig.

Ook heb ik weleens gehoord dat als je een huisdier bij een dierenarts achterlaat, ze vermalen kunnen worden en in dierenvoer terechtkomen! Ik weet niet of het waar is, maar dat gaat met een dier van mij nooit gebeuren. Verschrikkelijk!”

Leven en dood

“Toen Garfield overleed, de kat van Rogier, was Noah vier. We dachten dat het goed zou zijn om hem bij het proces van afscheid nemen te betrekken. Voor ons zijn de katten belangrijk, altijd geweest en dat zal ook zo blijven. Ze maken echt deel uit van ons gezin.

Ook Garfield is in de tuin begraven, Noah was daar bij en weet de plek – ook met een steen gemarkeerd – aan te wijzen. Leven en dood zijn lastige zaken op die leeftijd, maar ik heb het idee dat dit helpt om het te begrijpen.”

Op de schop

“Wij zijn niet van plan om te verhuizen, dus niks aan de hand zou je denken. Maar onlangs kregen we een brief van de woningcorporatie dat ze gaan starten met het afbreken van onze schuurtjes. Die staan al langer op instorten, dus dat is nodig. Daarnaast wordt de weg aangepast die achter onze huizen loopt. Daarvoor moet onze hele woonrij een meter tuin inleveren.

De schuurtjes worden vernieuwd en komen dichter op de huizen te staan. Dat betekent bij ons: op de plek waar Willem en Garfield liggen. Help! Ik weet niet wat we ermee moeten. Ik zei dat we ze moeten opgraven, maar daar wil Rogier niks van weten. Hij is ervan overtuigd dat er van Willem al niks meer over is. Maar van Garfield is het nog geen jaar geleden. ‘Dat zal een lekker tafereeltje opleveren,’ zegt Rogier.”

Lees ook
Opgebiecht: ‘Ik ben bang dat mijn man vreemdgaat’

Grootste angst

“Hij verwacht dat die werklui ons niet aangeven als ze de boel omspitten en iets vinden. Ik heb niet verteld dat je er een boete voor kunt krijgen, maar dat is niet mijn grootste angst. Ik lig er echt van wakker: stel je voor dat Garfield ineens bovenkomt? En wat als Noah dat zou zien? Of ik? Ik moet er niet aan denken!”

Dit artikel stond in Flair 27-2020,. Een editie bestellen (of nabestellen) kan hier.

Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock

The post Opgebiecht: ‘Ik ben zo bang dat onze begraven katten ontdekt worden’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.

Scroll naar boven