Cynthia (33): “Twee jaar geleden stierf mijn vader aan kanker. Het zat eraan te komen, we hebben eigenlijk een heel goede tijd gehad die laatste weken. Dat we samen met hem naar zijn afscheid toeleefden, heeft mijn moeder, broer en zus erg geholpen in het verwerkingsproces. Maar mij niet. Ik blijf alles voor me zien en ben nog voortdurend met hem bezig.”
Elke minuut telt
“Ik zal nooit vergeten hoe hij ons vertelde dat de kanker terug was en dat er geen behandeling meer mogelijk bleek te zijn. Mijn vader had al prostaatkanker gehad, was daarvoor behandeld en dat was geslaagd. Toch bleef ik ermee bezig: het is wel kanker en het kán terugkomen. Als dat zou gebeuren en er zouden uitzaaiingen zijn, was het einde verhaal. Dat wisten we en het is mij na de behandelingen niet gelukt om dat idee los te laten.
Gelukkig kon hij dat zelf wel. Hij is met vervroegd pensioen gegaan. Dat scheelde maar een paar jaar, maar zijn ziekte had ervoor gezorgd dat hij anders in het leven stond: hij wilde elke minuut waardevol maken. Dat is hem gelukt. Hij was gek op zeilen en dat heeft hij veel gedaan. Met z’n allen, ook met aanhang en kleinkinderen, zijn we zelfs op zeilreis geweest in het Caribisch gebied. Onvergetelijk, zo’n mooie ervaring! Hij zat nog zo vol levenslust en wilde nog zo veel.”
Overleden
“Tot bij een routinecontrole bleek dat het foute boel was. De kanker zat door zijn hele lichaam. We kregen niet te horen of het een kwestie van maanden of weken was, maar helaas werd het dat laatste. Die weken hebben we intensief met elkaar doorgebracht, supermooi hoe vanzelfsprekend dat was. Toen het echt niet meer ging, is er euthanasie toegepast. Zo fucking heftig.
Nou had ik wel een heel speciale band met mijn vader, ik was z’n oogappeltje. Alle ogen waren daarna dus ook op mij gericht: hoe ging ik me hier doorheen slaan?
Ik heb veel steun gehad aan mijn familie en mijn vriend. Superlief, iedereen was er voor iedereen. We hebben een mooie ceremonie gehad en alles was goed, maar nu nog beleef ik die dag élke dag weer. En de tijd daarvoor: die laatste blik toen we elkaar in de ogen keken, zijn koude hand in de mijne… Ik kan het zelfs nu niet met droge ogen vertellen. Wat mis ik die man. Ik wist serieus niet dat gemis zo vreselijk pijn kan doen. En blijft doen.”
Lees ook
Opgebiecht: ‘Ik trek nog een ivf-poging echt niet meer’
Leegte
“We zijn nu twee jaar verder. In het begin vragen mensen oprecht hoe het met je gaat, maar op een gegeven moment moet het klaar zijn, heb ik gemerkt. Dan mag je er niet meer in blijven hangen en dat doe ik wel. Het lijkt of ik niet meer echt kan genieten van leuke dingen, het voelt alsof over alles een donker waas hangt. Ik belde mijn vader dagelijks vanuit de auto als ik naar mijn werk reed. Hij was ook altijd vroeg op, dan namen we even de dag door.
Die heel eenvoudige dingen raken me zo diep. Ik kan die leegte niet opvullen door mijn moeder te bellen – wat ik met hem had, heb ik met haar niet. Elke dag in de auto voel ik dat gemis. Dan huil ik, nog steeds. Soms is het alsof ik hem hoor praten. Ook ’s nachts ben ik vaak met hem bezig en soms voelt het alsof hij er is en zegt: ‘Het is goed zo.’ Daar kan ik niks mee. Ik snap dat het vast mijn onderbewustzijn is en dat het niet van hem komt, maar ik kán hem niet loslaten. Ik weet niet hoe, het is alsof een deel van mezelf dood is.”
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages
The post Opgebiecht: ‘Ik kan mijn overleden vader maar niet loslaten’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.