Categorieën
Nieuws

Merel zoekt man: ‘Misselijk van de zenuwen vraag ik me af waarom ik wéér een eerste date heb gepland’

Het is weer tijd voor een eerste date, met man nummer-honderd-zoveel. Ik heb al aardig wat eerste dates gehad in mijn leven, maar dat betekent niet dat het makkelijker wordt. Laat staan leuker. Elke keer vind ik het weer verschrikkelijk.

De eerste date

Als een man eenmaal een date heeft voorgesteld, begint de paniek. Wil ik eigenlijk wel een date? Vind ik deze jongen leuk genoeg? Of zal ik gewoon niet meer reageren, dan ben ik er lekker makkelijk van af?

Als ik eenmaal ja heb gezegd, komt het volgende paniekmomentje. Wanneer gaan we afspreken? Waar spreken we af? Wil ik afspreken in een knus cafeetje of liever een grote, bruisende horecatent? Reserveren, ja of nee? Vanwege de overvolle cafeetjes en restaurants is het eigenlijk wel een must. Stel je voor dat je door de stad loopt en nergens een tafeltje kan vinden.

Ik google wat af om ergens een tafeltje te bemachtigen op de zaterdagavond. Kansloos. Alle leuke tentjes, die ik altijd in m’n achterhoofd houd voor een date, zitten vol. Na lang zoeken vind ik eindelijk wel een plekje. En ach, de locatie maakt niet uit, als je maar een leuk iemand voor je hebt, toch?

Als de tijd en locatie eenmaal zijn vastgesteld, dient natuurlijk het volgende probleem zich aan. Wat trek ik aan? Wil ik gewoon casual? Of gaan we toch voor iets meer decolleté, een strakke broek of een jurkje? Outfit opties worden geëvalueerd door mijn hele vriendenkring en iedereen heeft een andere favoriet. De keuzestress blijft. 

Op de dag van de date, D-day, komen de zenuwen ongeveer twee uur voor de date om de hoek kijken. Ik begin opeens allemaal doemscenario’s te bedenken. Wat als we elkaar niks te melden hebben en er ongemakkelijke stiltes vallen? Wat als hij heel anders is dan online? Hoe gaan we elkaar eigenlijk begroeten? Een kus? Een knuffel? Drie kussen? Nu de coronamaatregelen zijn opgeheven zijn we weer terug bij dat eeuwenoude dilemma. 

Nadat ik een maaltijd heb genuttigd, zonder knoflook, want stel je voor, begin ik mezelf op te maken. Ik vind het altijd leuk om me voor een date op te dirken, dus ik neem lekker de tijd. M’n handen trillen als een gek terwijl ik mijn eyeliner probeer aan te brengen. En ik vloek als ik per ongeluk uitschiet.

Als ik dan helemaal ready to go voor de spiegel sta, vraag ik me af waarom ik dit mezelf toch elke keer aan doe. De zenuwen, ik ben er misselijk van. De onzekerheid. Het vervelende gevoel dat je jezelf elke keer weer moet voorstellen. Dat je jezelf moet bewijzen. Zo van, kies mij, ik ben écht wel leuk.

Lees ook
Merel zoekt man: ‘Ik blaas de verjaardagskaarsjes uit en hoop dat ik dit jaar wel geluk heb in de liefde’

Aangezien ik vaak niet verder kom dan een tweede date, voelt het vaak zo hopeloos. Want waarom zou een volgende eerste date nu wel geslaagd zijn? Waarom kap ik niet gewoon met daten, als het zoveel gedoe is? Ik zou ook gewoon iets leuks met vriendinnen kunnen doen of op de bank een boek kunnen lezen. Heerlijk, lekker ontspannen, zonder prestatiedruk.

Maar elke keer hoop je toch dat de date smaakt naar meer. Dat het iets prikkelt, dat je om elkaar moet lachen, dat je kriebels krijgt als je in elkaars ogen kijkt. En voor je het weet is het date nummer zoveel en vind je elkaar wel echt meer dan leuk. En wie weet ben je dan klaar voor een volgende stap.

Ach, als het deze date weer niks wordt, heb ik gelukkig nog iets om over te schrijven. Dateleed leest toch lekkerder dan een succesverhaal. 

Merel (28) werkt voor Flair en doet verslag van haar vrijgezelle leven. Dat is soms allesbehalve ‘vrij gezellig’, want het aanbod van leuke, single mannen valt behoorlijk tegen

The post Merel zoekt man: ‘Misselijk van de zenuwen vraag ik me af waarom ik wéér een eerste date heb gepland’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.

BRON

Categorieën
Nieuws

Floor Faber #37: ‘Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten’

In de Griekse hemel bevind ik me. Ik lig op een strandbedje met uitzicht op een schitterende azuurblauwe baai, links en rechts zie ik bergen met cipressen, een koel drankje heb ik onder handbereik. We moesten er wel wat voor doen om hier te komen. Niks snelweg, maar kronkelige weggetjes naast misselijkmakende afgronden. Anouk kneep van angst af en toe haar ogen dicht.

Woensdag 

‘Kijk eens!’  Ze duwt me een foto onder mijn neus van een stralend lachende Liv in een fietszitje met op de achtergrond de bolle buik van haar ex.

‘Schattig hoor!’ zeg ik. Ze knikt en begint een berichtje te tikken. Het zoveelste. Voor mensen die geen relatie hebben, hebben ze idioot veel contact. Eigenlijk hoop ik dat het weer goed tussen ze komt. Heeft Liv weer een papa en mama die bij elkaar wonen, Anouk weer een huis en Willem weer een vrouw. Alleen wil zij hem niet meer als man. Alles wat hier rondloopt en een piemel heeft, spot ze en deelt ze vervolgens in de categorie: lekker, of: laat maar. Meer smaken kent ze niet.

Mijn gedachte dwalen af naar Kevin. Ik had me voorgenomen om deze vakantie na te denken over wat ik nu echt van hem wil, maar daar kom ik totaal niet aan toe. We bellen elke dag, ik stuur hem foto’s van de baai, het hotel, wat we eten, hoe bruin ik al ben. Hij appt mij lieve berichtjes, grappige filmpjes of vertelt hoe het met zijn moeder die deze week is geopereerd aan de tumor in haar borst. ‘Denk je dat ik verliefd ben?’ vraag ik aan Anouk.

Ze kijkt op van haar telefoon. ‘Hoe moet ik dat nu weten? Tegen mij zeg je steeds dat het tussen jullie niet gaat werken omdat hij veel te jong is.’ Ze komt overeind en schuift de zonnebril in haar haar. ‘Kijk daar heb je die mooiboy weer. Jij nog wat drinken?’

‘Doe maar een glas water.’  De ober grijnst net zo breed als zij en gaat op het voeteinde van haar bedje zitten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Anouk haar buik krampachtig inhoudt. Hij spreekt zeer matig Engels, maar probeert toch grapjes te maken en Anouk lacht erom alsof hij de Griekse Peter Pannekoek is. 

‘Ik ga even zwemmen.’ 

‘Moet je doen,’ zegt Anouk, zonder haar ogen af te halen van de ober.

Ik pak mijn duikbril, zet die op en duik in zee of ik een dolfijn ben. Kijk, een heel schooltje! Als een Ariël zwem ik erdoorheen. Nadat ik een poosje tussen rotsen naar visjes heb gezocht, kijk ik drijvend op mijn rug naar een heel klein wolkje. Wat is het heerlijk om hier te zwemmen, om op dit eiland te zijn, en me over niets meer druk maken dan waar we vanavond gaan eten.

Lees ook
Floor Faber #36: ‘Ik wil geen kinderen, heb nooit moedergevoelens gehad en vind baby’s eng’

Misschien vanavond maar weer naar dat tentje waar ze je een glaasje gratis fluorescerende oranje likeur aanbieden.
Anouk blijkt andere plannen te hebben. Wanneer ik me afdroog, zegt ze: ‘Dimitri heeft gevraagd of we na zijn dienst wat met hem gaan drinken. Hij is om acht uur klaar, dus dan moeten we hier maar blijven eten.’ 

‘Ik wil eigenlijk terug naar het hotel om te douchen en wat anders aan te trekken.’

‘Dan doe je dat toch. Ik blijf hier.’ Haar stem klinkt koeltjes en ik weet dat dit de voorbode van een vette ruzie kan zijn. Wat te doen? Een salade eten met schurende zandbillen of naar huis? Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten.       

Floor Faber heeft het perfect voor elkaar: leuke vrienden, huisje met tuin, hond Fred en werk als chef bij een groot online platform. Alleen met de liefde wil het niet zo lukken. Zijn alle leuke mannen op? In Flair schrijft ze elke week over haar leven. Alle columns van Floor Faber lees je nu op flair.nl.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief

The post Floor Faber #37: ‘Het voelt zo lullig om Anouk in de steek te laten’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.

BRON

Categorieën
Nieuws

Deze lessen leerde schrijver Maartje Wortel van het leven

Welke lessen leerde jij van het leven? In deze rubriek vragen we het steeds iemand anders. Deze keer: schrijver Maartje Wortel.

Vergeet niet dat je een lichaam hebt

“Door naar een haptonoom te gaan kwam ik – pas rijkelijk laat – tot het inzicht dat ik in een lichaam zit en dat ik dat lichaam niet zomaar kan negeren. ‘Wat doe je als een baby huilt?’ vroeg mijn psycholoog een keer. ‘Ja logisch, dan moet hij eten of slapen,’ antwoordde ik. Maar ik had niet door dat ik ook voor mijn eigen lichaam moest zorgen door te slapen, eten en niet te veel te drinken.”

Breng een gummetje mee

“Wanneer ik vroeger bij iemand op bezoek ging, was ik altijd heel onrustig en druk. Door een gummetje in mijn zak te hebben en dat zogenaamd aan iemand te brengen, was ik minder met mezelf bezig. Eerst kwam dan bij wijze van spreken dat gummetje, en daarna kwam ik er pas achteraan. Inmiddels heb ik die gum niet meer nodig, omdat ik nu weet dat ergens gewoon zíjn al genoeg is.”

Verzin iemand

“Soms vind ik het moeilijk om dingen alleen te doen omdat ik me dan kwetsbaar voel. Vanmiddag wandelde ik in m’n eentje – de zon scheen – en dan verzin ik iemand om aan te vertellen hoe mooi het licht viel. Via een ander lukt het me beter om het geluk dat me overvalt toe te laten.”

Beloof niet te veel

“Als iemand me uitnodigt voor een feestje, zeg ik: ‘Leuk, dank voor de uitnodiging en misschien tot dan.’ Ik beloof nooit dat ik kom, want als ik iets vast moet zetten in de tijd – zoals een afspraak of feestje – ben ik daar zo mee bezig dat ik niet meer wil. Maar op deze manier ga ik vaak tóch, omdat ik me vrij voel om wel of niet te komen.”

Kijk met zachte ogen

“Wanneer mensen boos of angstig, racistisch of seksistisch ­reageren, probeer ik ze te bekijken met zachte ogen. Door me in te leven in hoe het komt dat iemand boos is, raakt het me minder. Daarmee hoef ik de ander niet per se te begrijpen, maar zo kan ik wel kalm naar extreme mensen kijken. En kijk ik ook kalm naar mijn eigen extremiteiten, omdat ik probeer te achterhalen waarom ik ergens zo kwaad over ben.”

Meer lezen

Deze lessen leerde Wicher Schols (The School of Life) van het leven.
Alleen dingen doen, hoe doe je dat?
Niets doen: waarom dat geen luxe is.

Tekst Caroline Buijs  Illustraties Deborah van der Schaaf

BRON