Het is weer tijd voor een eerste date, met man nummer-honderd-zoveel. Ik heb al aardig wat eerste dates gehad in mijn leven, maar dat betekent niet dat het makkelijker wordt. Laat staan leuker. Elke keer vind ik het weer verschrikkelijk.
De eerste date
Als een man eenmaal een date heeft voorgesteld, begint de paniek. Wil ik eigenlijk wel een date? Vind ik deze jongen leuk genoeg? Of zal ik gewoon niet meer reageren, dan ben ik er lekker makkelijk van af?
Als ik eenmaal ja heb gezegd, komt het volgende paniekmomentje. Wanneer gaan we afspreken? Waar spreken we af? Wil ik afspreken in een knus cafeetje of liever een grote, bruisende horecatent? Reserveren, ja of nee? Vanwege de overvolle cafeetjes en restaurants is het eigenlijk wel een must. Stel je voor dat je door de stad loopt en nergens een tafeltje kan vinden.
Ik google wat af om ergens een tafeltje te bemachtigen op de zaterdagavond. Kansloos. Alle leuke tentjes, die ik altijd in m’n achterhoofd houd voor een date, zitten vol. Na lang zoeken vind ik eindelijk wel een plekje. En ach, de locatie maakt niet uit, als je maar een leuk iemand voor je hebt, toch?
Als de tijd en locatie eenmaal zijn vastgesteld, dient natuurlijk het volgende probleem zich aan. Wat trek ik aan? Wil ik gewoon casual? Of gaan we toch voor iets meer decolleté, een strakke broek of een jurkje? Outfit opties worden geëvalueerd door mijn hele vriendenkring en iedereen heeft een andere favoriet. De keuzestress blijft.
Op de dag van de date, D-day, komen de zenuwen ongeveer twee uur voor de date om de hoek kijken. Ik begin opeens allemaal doemscenario’s te bedenken. Wat als we elkaar niks te melden hebben en er ongemakkelijke stiltes vallen? Wat als hij heel anders is dan online? Hoe gaan we elkaar eigenlijk begroeten? Een kus? Een knuffel? Drie kussen? Nu de coronamaatregelen zijn opgeheven zijn we weer terug bij dat eeuwenoude dilemma.
Nadat ik een maaltijd heb genuttigd, zonder knoflook, want stel je voor, begin ik mezelf op te maken. Ik vind het altijd leuk om me voor een date op te dirken, dus ik neem lekker de tijd. M’n handen trillen als een gek terwijl ik mijn eyeliner probeer aan te brengen. En ik vloek als ik per ongeluk uitschiet.
Als ik dan helemaal ready to go voor de spiegel sta, vraag ik me af waarom ik dit mezelf toch elke keer aan doe. De zenuwen, ik ben er misselijk van. De onzekerheid. Het vervelende gevoel dat je jezelf elke keer weer moet voorstellen. Dat je jezelf moet bewijzen. Zo van, kies mij, ik ben écht wel leuk.
Aangezien ik vaak niet verder kom dan een tweede date, voelt het vaak zo hopeloos. Want waarom zou een volgende eerste date nu wel geslaagd zijn? Waarom kap ik niet gewoon met daten, als het zoveel gedoe is? Ik zou ook gewoon iets leuks met vriendinnen kunnen doen of op de bank een boek kunnen lezen. Heerlijk, lekker ontspannen, zonder prestatiedruk.
Maar elke keer hoop je toch dat de date smaakt naar meer. Dat het iets prikkelt, dat je om elkaar moet lachen, dat je kriebels krijgt als je in elkaars ogen kijkt. En voor je het weet is het date nummer zoveel en vind je elkaar wel echt meer dan leuk. En wie weet ben je dan klaar voor een volgende stap.
Ach, als het deze date weer niks wordt, heb ik gelukkig nog iets om over te schrijven. Dateleed leest toch lekkerder dan een succesverhaal.
Merel (28) werkt voor Flair en doet verslag van haar vrijgezelle leven. Dat is soms allesbehalve ‘vrij gezellig’, want het aanbod van leuke, single mannen valt behoorlijk tegen
The post Merel zoekt man: ‘Misselijk van de zenuwen vraag ik me af waarom ik wéér een eerste date heb gepland’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.