Paula (36): ‘Mijn vriend denkt dat mijn borsten echt zijn’

Paula (36) liet een borstvergroting doen – en passant ook een ooglidcorrectie – en was erg blij met het resultaat. Nu worstelt ze ermee dat ze voor iedereen de waarheid heeft verzwegen. 

“Tijdens het shoppen met mijn vriendin Olivia stuitte ik op een strak, zwart jurkje met diep decolleté. Het stond me prachtig. Olivia keek bewonderend naar me en zei: ‘Wat heb je toch een prachtig figuur.’ Lief, want ik weet dat ze zelf niet zo tevreden is met haar lichaam.”

Het moment om openhartig te zijn was voorbij

“Toen we later wat dronken, vertelde ze dat ze weleens fantaseerde over liposuctie; dat zou het einde betekenen van haar strijd tegen die dikke bovenbenen. En dan zou ze ook een borstvergroting laten doen. ‘We zijn niet allemaal zo gezegend door Moeder Natuur als jij,’ zei ze.

Ik was bang dat ze mijn blozende wangen zou zien, en aarzelde: dit was het moment om openhartig te zijn. Maar ze begon over wat anders en het moment was voorbij.”

Nep kan je altijd zien

“Ze moest eens weten: mijn borsten zijn geen cadeau van Moeder Natuur. Ik heb ze mezelf cadeau gedaan, van de overwaarde van ons huis, kort na de scheiding. Mijn huwelijk was binnen twee jaar op een fiasco uitgelopen. Ons zoontje was nog maar een halfjaar toen mijn ex ons liet zitten. Om mijn zelfvertrouwen op te krikken, heb ik mezelf op een borstvergroting getrakteerd. En een ooglidcorrectie. Behalve mijn ouders weet niemand dat.

Ook mijn huidige vriend, fel tegen ‘snijden in een gezond lichaam’, weet het niet. Hij beweert dat je nep altijd ziet en hij kan vervelend afgeven op vrouwen op tv met overduidelijke nepborsten. ‘Niet om aan te zien!’ roept hij dan. ‘Dat vindt toch geen man mooi?’ Ja ja, denk ik dan, de vrouw die elke nacht naast je slaapt, heeft ook siliconen. Maar voor mij is ook het moment om eerlijk tegen hém te zijn allang vervlogen.”

Nieuw figuur

“Vanaf mijn puberteit was ik erg mager. Mijn borsten stelden weinig voor, ik had sowieso weinig vrouwelijke vormen. Dat weet mijn vriendin ook, we kennen elkaar al sinds de middelbare school. Toen zij trouwde en ik naar een andere stad verhuisde, zijn we elkaar uit het oog verloren. In de loop van de jaren, mede door fanatiek te sporten, wist ik mijn lichaam te ontwikkelen. Maar echt tevreden werd ik nooit: ik bleef spichtig. Voorgevormde beha’s wisten dat wel iets te maskeren, maar toch.

Toen ik zwanger werd, veranderde mijn lichaam. De kilo’s vlogen eraan. Prachtig vond ik het. Ook mijn borsten groeiden. Ik genoot ervan. Mijn toenmalige man daarentegen vond me niet aantrekkelijk meer. Op dat moment vertrouwde ik erop dat het met de intimiteit na de bevalling wel weer goed zou komen. Maar het kwam niet goed.

Hij maakte zich steeds meer los en op een dag kondigde hij aan dat hij weg wilde. Daar zat ik dan, afgedankt, met onze prachtige zoon. Kapot was ik, ik snap nog niet hoe ik het toen heb gered. Door al het verdriet at ik amper en zag ik de kilo’s die ik was aangekomen er weer afvliegen. Op dat moment besloot ik: mijn ex mocht me dan nog zo veel pijn doen, mijn nieuwe figuur liet ik me niet afnemen.

Ik propte me vol, tegen heug en meug. Maar met succes: mijn heupen, mijn billen, alles bleef in vorm. Alleen mijn borsten niet. Die zakten na de borstvoeding in als leeggelopen ballonnetjes. Toen ons huis werd verkocht en ik er een flink bedrag aan overhield, hoefde ik niet lang te twijfelen: ik wilde een borstvergroting. En als ik dan toch onder het mes ging, liet ik ook meteen mijn ogen liften. Hangende oogleden zitten in de familie en met alle tranen die ik vergoten had, zag ik er afgetobd en oververmoeid uit.”

Complimenten waren heerlijk

“Ik koos ervoor het tegen niemand te zeggen. Alleen mijn ouders wisten het; zij zorgden voor Joram toen ik werd geopereerd en we trokken tijdens mijn herstel een tijdje bij ze in. Toen alles achter de rug was – mijn hart was nog wel gebroken, maar ik zag er stralender uit dan ooit – besloot ik terug te keren naar de plaats waar ik ben opgegroeid. Zo kon ik een nieuwe start maken. 

Ik zocht oude vriendinnen op, onder wie Olivia. Ze vonden het triest dat ik een ongewenst alleenstaande moeder was van zo’n hummel – maar o, wat zag ik er goed uit. Zo jong nog. En wat een prachtfiguur had ik ontwikkeld! Die complimenten waren heerlijk. Ik kreeg de waarheid niet over mijn lippen. Ik voelde me al zo’n loser vanwege mijn mislukte huwelijk, moest ik dan ook nog toegeven dat mijn frisse oogopslag en diepe decolleté fake waren? Nee.”

Lees ook
Gwen van Poorten (32): Gewoon een drankje? Bij mij is het alles of niets

Het geheim drukt soms

“Ook vriendinnen uit mijn vorige woonplaats, die ik nog steeds zie, weten niets. ‘Wat heeft die zwangerschap jou toch goed gedaan, hè?’ zeggen ze altijd. Zelfs de drie mannen aan wie ik me naakt heb getoond, hebben niets in de gaten gehad, want toen ik weer ging daten, waren de littekens al zo goed als onzichtbaar en mijn borsten voelen heel natuurlijk aan.

Ik heb een prima leven opgebouwd, heb weer een relatie met een man die mijn kind als zijn eigen zoon accepteert. Alles verloopt prima. Alleen dit geheim drukt soms. Enerzijds denk ik: wat maakt het nou uit? Het gaat toch niemand wat aan? Anderzijds heb ik door mijn ex zo’n enorme hekel aan leugens gekregen dat ik al van slag raak bij een situatie zoals met Olivia. Wat als zich ooit complicaties met mijn protheses voordoen? Wat zal mijn vriend dan op zijn neus kijken.”  

Dit verhaal komt uit Flair 2022-37. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Lydia van der Weide

The post Paula (36): ‘Mijn vriend denkt dat mijn borsten echt zijn’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.

Scroll naar boven