Sjifra Meester is 44 jaar als ze deze zomer hoort dat ze borstkanker heeft. Voor Flair doet ze tijdens oktober borstkankermaand haar verhaal in vijf openhartige columns. Dit is haar vierde column, haar derde column lees je hier.
Het goede nieuws dat er geen uitzaaiingen zijn is een enorme opluchting. We vieren het met patat en ijs. Voor het eerst in anderhalve week slaap ik weer goed. Alles is relatief als je kanker hebt.
De wereld van kanker
Deze euforie duurt helaas niet lang. Al snel realiseer ik me welk traject voor me ligt: chemotherapie, inclusief alle bijwerkingen: misselijkheid, vermoeidheid, haaruitval……Dat laatste is waar ik nu het meest tegenop zie. Ik weet dat beter worden veel belangrijker is, maar mijn haar is mijn trots en is onderdeel van wie ik ben.
Wat ook steeds meer doordringt is dat ik nu in de ‘wereld van kanker’ zit. Een wereld waar ik helemaal niet in wil zitten. Een wereld waarin ik, misschien heel naïef, dacht nooit terecht te komen. Een wereld waarin ik zo weinig controle heb.
Ik wil geen afspraken in het ziekenhuis, geen bloed moeten prikken en geen chemo. Ik wil niet over een pruik hoeven na te denken, ik wil geen sites tegenkomen over ‘chemo-mutsjes’, niks horen over overlevingskansen en geen folders over ‘inloophuizen’ zien. Ik wil m’n gewone leven terug en me verheugen op de vakantie.
Bij de oncoloog
Maar ik wil ook beter worden, dus ik moet door. De volgende stap is een afspraak bij de oncoloog (eerdere afspraken waren bij de oncologisch chirurg). Ik vind het heel spannend om naar de polikliniek oncologie te gaan. Bang voor de confrontatie met andere kankerpatiënten die wellicht al geen haar meer hebben. Gelukkig valt het mee en is er ook iets geruststellends om andere mensen daar te zien; ik ben niet de enige.
De oncoloog legt uit wat mijn traject zal zijn: eerst 4 kuren om de twee weken, dan een MRI-scan en vervolgens 12 keer wekelijks een kuur. Ik schrik hoe veel het is en voel me warm en niet lekker worden. Het is een voorbode dat ik kan flauwvallen. De spanning vooraf, deze informatie, het wordt te veel. De arts haalt een bekertje thee met suiker zodat ik bij kan komen en besluit dat ze het even hierbij laat. Het is genoeg voor vandaag.
Wel spreken we af dat ik een port-a-cath laat zetten. Dat is een klein rond ‘kastje’ dat onder de huid, net onder het sleutelbeen wordt geplaatst, waar het infuus direct in wordt geprikt. Heel fijn voor iemand als ik met een prikfobie.
Sjifra heeft een geregistreerd partnerschap met Björn (45). Samen hebben ze twee kinderen: Tijn van 10 en Yenthe van 8. Ze werkt als GZ-psycholoog in de kinder- en jeugdpsychiatrie.
The post Sjifra (44) heeft borstkanker: ‘Ik wil geen chemo, ik wil niet over een pruik hoeven na te denken’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.