Sjifra Meester is 44 jaar als ze deze zomer hoort dat ze borstkanker heeft. Voor Flair doet ze tijdens oktober borstkankermaand haar verhaal in vijf openhartige columns. Dit is haar tweede column, haar eerste column lees je hier.
Na het slecht-nieuws-gesprek ben ik weer thuis. Ik bel Björn, die aan het werk is. Hij staat alleen in de winkel en kon daarom niet mee naar het gesprek. Ik vertel hem dat de uitslag niet goed is. Het woord ‘borstkanker’ kan ik niet hardop zeggen.
Hij reageert, uiteraard, emotioneel. Pas dan besef ik hoe moeilijk het ook voor hem moet zijn en dat hij dit wetende nog de hele dag moet werken. Het klinkt gek, maar dat had ik me niet eerder gerealiseerd. Helder denken is even lastig.
Ga je dood?
Ik bel een vriendin, die langskomt en me een welkome knuffel geeft. Samen halen we onze kinderen uit school. Ik moet even doen alsof er niks aan de hand is: Tijn gaat bij een vriendje spelen en een vriendinnetje van Yenthe komt bij ons spelen. Ergens is het fijn om even te doen of alles normaal is, maar met mijn gedachten is dat moeilijk.
Als de kinderen thuis zijn wil ik het ze zo snel mogelijk vertellen. Hoe moeilijk ook, eerlijk zijn lijkt mij het beste. Ik vertel dat ik naar de dokter ben geweest en dat er iets in mijn borst zit dat niet goed is. Het woord kanker gebruik ik niet, maar Tijn snapt al snel dat het hier om gaat. “Ga je dood?”, vraagt hij overstuur.
Huilend beloof ik hem van niet. Misschien ook om mezelf gerust te stellen. Over overlevingskansen begin ik niet. Ik weet ze zelf niet en dit zal ook nog afhankelijk zijn van eventuele uitzaaiingen. Bovendien weet ik dat Tijn zich hier op zal gaan richten, hoe klein de kans wellicht ook is dat het niet goed komt. Yenthe is stil en komt bij me op schoot zitten. Juist die stilte geeft me zorgen: wat gaat er in haar hoofdje om?
Ik heb borstkanker
’s Avonds bel ik mijn ouders. Ze zijn vandaag teruggekomen van vakantie. Ik heb ze niks verteld over de onderzoeken. Ik wilde dat ze genoten van de vakantie en zich geen zorgen om mij maakten. Bovendien dacht ik dat ik kon zeggen: ”O ja, ik heb nog een borstonderzoek gehad, maar alles is goed.” Hoe anders is het nu.
Zodra ik mijn moeder aan de telefoon krijg, begin ik te huilen. Voor het eerst noem ik hardop dat ik borstkanker heb. Mijn moeder reageert heel rustig: “We gaan je hierbij helpen. We gaan hier samen doorheen. Het komt goed”. Aan het eind van zo’n dag is dat heel fijn om te horen. Later vertelt mijn moeder dat het niet goed tot haar doordrong en hoor ik hoe geschrokken ook mijn ouders zijn.
Sjifra heeft een geregistreerd partnerschap met Björn (45). Samen hebben ze twee kinderen: Tijn van 10 en Yenthe van 8. Ze werkt als GZ-psycholoog in de kinder- en jeugdpsychiatrie.
The post Sjifra (44) heeft borstkanker: ‘Mijn zoon is erg overstuur en vraagt of ik doodga’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.