De scholen zijn weer begonnen (of bijna), en dat betekent dat er weer een nieuwe lichting bruggers op de fiets stapt. Vanochtend gaf een pedagoog in een krantenartikel tips voor kersverse brugger-ouders. De beste tip in het artikel ging wat mij betreft over de leerlingvolgsystemen zoals Magister, en tracking-apps in het algemeen. Daar moeten we volgens de pedagoog ver weg van blijven.
Hoewel ik in de afgelopen jaren een enorme curling-ouder ben geweest die een soort van manisch de ‘Find My iPhone’-app van de puberzoon ververste om te weten waar hij uithing, ben ik daar resoluut mee gestopt. Heel recentelijk pas, moet ik bekennen.
Overbezorgdheid en wantrouwen
Niet lang geleden, nog in deze zomervakantie, was junior ’s avonds naar buiten gegaan en bleef veel langer weg dan we hadden afgesproken. Door die app zag ik precies waar hij was, en toen hij bij zes keer bellen z’n telefoon nog steeds niet opnam, stapte ik in de auto en liet mijn iPhone de weg naar mijn afvallige tiener wijzen. Jij niet opnemen? Dan kom ik je wel halen.
Ik was bijna op de plek van het groene cirkeltje, toen ik me afvroeg waar de fuck ik mee bezig was. Ik maakte rechtsomkeert en wachtte thuis tot mijn kind terugkwam. (Dat duurde trouwens helemaal niet zo lang en hij zei sorry). Ik nam me voor om zijn locatie niet meer te checken, tenzij het vermoeden bestaat dat hij in levensgevaar verkeert.
Lees ook
Suus Ruis: ‘Het is jammer dat we mensen meteen veroordelen en cancellen’
Volgens de pedagoog in de krant gaan dit soort tracking apps uit van overbezorgdheid en wantrouwen, en ze heeft natuurlijk gelijk. Onze ouders hadden vroeger geen idee waar we uithingen. We zeiden dat we met persoon X en Y weggingen, en daar moesten ze dan maar op vertrouwen. Als je bij wijze van bonus nog doorgaf wáár je met X en Y naartoe zou gaan, kon dat natuurlijk ter plekke en per minuut wijzigen. En no way dat je dat ging doorgeven. Dat kon vaak niet eens.
De appjes van je kind checken
Veel basisschoolouders kennen het LVS (leerlingvolgsysteem) ook al. Een handig systeem, want als ouder zie je op een app alle cijfers, absenties en soms ook de taken van je kind. Toch gaf het me – helemaal op het VO – tegelijkertijd altijd een ongemakkelijk gevoel om ALLES van mijn kind te zien, vaak voordat hij zelf iets wist. Ik heb hem in de begindagen van het voortgezet onderwijs weleens in de gang staan opwachten om een verklaring voor een 3 voor wiskunde te eisen. Hij had zelf geen idee dat het cijfer al bekend was.
Op de allereerste ouderbijeenkomst op de middelbare school sprak een coördinator vanaf een podium over het belang van het checken van de appjes van je kind. Ik keek een beetje hulpeloos om me heen om reacties van andere ouders te peilen. Ikzelf was het er namelijk helemaal niet mee eens.
Kinderen hebben recht op privacy. Ik lees zijn appjes niet, en heb notificaties van zijn LVS uitgezet. Als er echt iets mis is, hoor ik het wel van zijn mentor. Toen ik zo hysterisch met de auto mijn kind ging zoeken, besefte ik dat we volledig zijn doorgeslagen in het online controleren van onze kinderen. Helemáál ben ik er nog niet vanaf, locatie checken is verslavend, maar dit schooljaar kies ik voor vertrouwen en weer iets meer loslaten.
Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Beeld: Mark Uyl
The post Suus Ruis: ‘De locatie van je kind checken en appjes lezen? Kinderen hebben ook recht op privacy’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.