Het is al een paar weken geleden, maar vakantietijd, dus tijd om te mijmeren over zaken die je blijkbaar toch bezig zijn blijven houden. De Volkskrant-column van Eva Hoeke over opvoeden bijvoorbeeld.
Een samenvatting: Eva Hoeke maakte in haar column gehakt van ouders die toestaan dat hun kinderen een grote mond geven, huilen om niks, volwassenen niet aankijken, zomaar weglopen, een gesprek onderbreken et cetera. Vooral de ouders die dan ook nog excuses gaan maken voor hun kind (‘Hij is moe/ ziek/ overprikkeld’) kregen ervan langs.
Nee, je kind is niet ziek, hij is vervelend. De strekking van de column was dat we weer moesten gaan opvoeden en grenzen moesten gaan stellen. Want die kinderen die nu nooit nee horen, zijn volgens Eva straks de volwassenen die hun personeel schofferen.
Kort door de bocht
Ik vind het een lastige kwestie, daarom zit haar verhaal ook nog steeds in mijn achterhoofd. Allereerst denk ik hoe dan ook dat we elkaar als ouders nooit de maat moeten nemen, behalve als een kind mishandeld of verwaarloosd wordt. Daarnaast weet iedereen met kinderen volgens mij dat opvoeden een kwestie van ‘pick your battles’ is. Dat betekent in de praktijk dat je sommige dingen laat gaan, bijvoorbeeld een grote bek of een slaande deur. Anders heb je gewoon geen leven en geen tijd meer voor bijvoorbeeld je baan.
Lees ook
Suus Ruis: ‘Noem één basisschool in Nederland waar meisjes niet met blokken mogen spelen’
En net als opvoedkundige Tischa Neve en schrijver Miloe van Beek vond ik dit relaas bijzonder kort door de bocht. Want wat Eva in haar column wegzet als ‘vervelende kinderen’, kunnen natuurlijk kinderen zijn die niet zo makkelijk te corrigeren zijn en die zichzelf niet goed kunnen reguleren. Kinderen die zelf óók niet weten wat ze met zichzelf aan moeten. Die hun boosheid of verdriet niet in goede banen kunnen leiden.
Grenzen stellen
Ik weet nog dat ik lang geleden, voordat ik zelf een kind had, een goede vriendin aansprak op de manier waarop ze tijdens ons gezamenlijke supermarktripje omging met haar tweejarige. Haar kind wilde in het karretje, toch maar zelf lopen, nee ín, huilen, gillen, eruit, erin, eruit, et cetera. En moeder maar gehoorzamen.
Toen ik voorzichtig tegen mijn vriendin zei dat ze misschien wat meer grenzen moest stellen, barstte ze in een hartverscheurend snikken uit. Of ik enig idee had hoe zwaar het allemaal was, en dat het leven af en toe gewoon makkelijker was als ze erin meeging. Het was het moment dat ik besefte dat we allemaal maar gewoon ons best doen, en dat we in de meeste gevallen maar een fractie zien en weten van wat er allemaal speelt.
Ik geloof niet dat we een vreemd soort ontzag voor onze kinderen hebben of allemaal verworden zijn tot dienaars van ons nageslacht. Tuurlijk, ik ken ze ook, de prinsjes en prinsesjes. De kleuters die een halfuur jengelen om een tosti ham-kaas en dan gaan krijsen omdat ze geen pannenkoek hebben gekregen. Die zijn inderdaad best irritant. Maar over het algemeen vind ik kinderen anno 2022 eigenlijk helemaal niet vervelend. Ik zie vooral heel veel leuke kinderen. Maar ja, dát doet het natuurlijk niet zo lekker in een column.
Speciaal voor Flair schrijft journalist Suus Ruis wekelijks een zalige column over (show)nieuws dat haar opviel en waar ze gewoon over móest schrijven.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Beeld: Mark Uyl
The post Suus Ruis: ‘Ik vind kinderen anno 2022 eigenlijk helemaal niet vervelend’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.