Filmmaker Tim Dekens deelde op Instagram een openhartig bericht dat hij opende met de alleszeggende woorden ‘mijn zaad is ruk’. Zonder blad voor de mond laat hij zijn volgers weten dat hij kampt met subfertiliteit, oftewel: verminderde vruchtbaarheid. Tim wil het taboe dat rust op mannelijke subfertiliteit doorbreken en mannen laten zien dat het waardevol is om hier meer open over te zijn. “Dat geeft mannen in de toekomst meer hoop.”
“In 2019 haalde mijn vriendin Anneloes haar spiraal eruit. We gingen samen drie maanden op reis en het leek ons perfect als Loes zwanger terug zou keren. Hoe leuk als het spontaan op reis zou lukken. Dat moet wel lukken, dacht we. We zijn allebei gezond en zagen om ons heen dat het bij iedereen snel raak was. Dan moest het bij ons vast ook wel lukken.”
Gemiddeld duurt het een half jaar
“Maar op reis gebeurde het niet. Dan komt het wel als we thuis zijn, dachten we. Maar ook dat gebeurde niet. Vaak gaan stellen na een tijdje op zoek naar antwoorden op internet. Wat is normaal? Wat zijn de cijfers? Dit deden wij ook. En toen kwamen we erachter dat het gemiddeld een half jaar duurt om zwanger te worden als stel.
De grens ligt op een jaar. Vanaf dat moment zijn er ook onderzoeken mogelijk in het ziekenhuis. Het is ergens goed dat die grens van een jaar er is. Anders zullen er ook stellen zijn die na twee maanden al roepen: ‘Dit duurt ons te lang’. Maar die grens van een jaar zorgde ook voor druk bij ons. Straks zijn wij dat stel dat na een jaar nog steeds niet zwanger is.”
Vruchtbaar of onvruchtbaar
“Helaas werden we toch dat stel. Na een jaar lang proberen lieten we ons onderzoeken in het ziekenhuis. Bij Loes kwam hier niks uit, alles was helemaal goed. Bij mij werd subfertiliteit geconstateerd. Ik was niet vruchtbaar genoeg. Huh? Ik had rekening gehouden met twee scenario’s: vruchtbaar of onvruchtbaar. Maar semi-vruchtbaar? Daar had ik eigenlijk nooit echt bij stilgestaan.
Mijn sperma is uiteindelijk vijf keer getest, met resultaten die wisselden van ‘bovengemiddeld goed’ tot ‘kansloos slecht’. De test is natuurlijk een momentopname, maar deze wisselende uitslagen waren erg verwarrend. We zijn meerdere keren geswitcht van ziekenhuis, waarmee we veel tijd hebben verspild. Op een gegeven moment werd ons zelfs verteld dat de uitslagen van mijn zaadkwaliteit bovengemiddeld goed waren. We waren even gerustgesteld.
En wat bleek? Loes was een maand daarna zwanger, op de natuurlijke manier. Maar na een week of vier, vijf kreeg ze een miskraam. Toch gaf het ons hoop: zie je wel! Het kán dus blijkbaar. En het gaf ons hoop dat vrouwen die net zwanger zijn geweest een grotere kans hebben om weer zwanger te worden.”
Kans op een natuurlijke zwangerschap nihil
“Het tweede jaar zijn we positief ingegaan, na het verwerken van de miskraam. We hebben het opnieuw weer bijna een jaar lang geprobeerd. Toen we richting de twee jaar-grens gingen zijn we verder gaan zoeken naar oplossingen in België en Duitsland. We hoorden via via steeds vaker over stellen die hier veel goede ervaringen mee hadden.
Je mag altijd naar klinieken bellen en en het traject zelf wordt vaak ook vergoed in Nederland. Als je de juist kliniek en zorgverzekering hebt hoef je zelfs niets te declareren en gaat het vanzelf net als in Nederland. Dit weten veel mensen niet, daarom deel ik ons verhaal graag.
Onze ervaring was dat we in België en Duitsland op een veel fijnere manier werden geholpen. Zelfs de Zoom-gesprekken leerden ons al meer dan we al die tijd in de Nederlandse ziekenhuizen hadden geleerd. Ze vielen direct met de deur in huis en lieten ons weten dat de kans op een natuurlijke zwangerschap bij ons nihil was. Het was een klein wonder dat het een keer gelukt was. Daarom kozen we in goed overleg voor IVF, wat uiteindelijk ICSI werd door de lage kwaliteit van mijn zaad. Dit betekent dat in plaats van de zaadcellen en eicellen bij elkaar in een bakje te laten bevruchten, ze echt één zaadcel pakken en die inbrengen in één eicel.”
Lees ook
Vruchtbaarheidsbehandelingen ook heftig voor vader in spe
Zij moet het zware werk doen, terwijl ik alleen zaad lever
“Loes begon met pilletjes slikken en hormonen spuiten. Het lichaam gaat de eicellen dan rijpen. Daarna moest ze weer spuiten om de productie van de eicellen af te remmen, anders kan het zelfs gevaarlijk worden door een teveel aan follikels en eitjes.
Ik vond het lastig om haar dit allemaal te zien ondergaan. Bij een natuurlijke zwangerschap doet een vrouw natuurlijk ook het meeste werk. Maar nu lag ‘het probleem’ grotendeels bij mij. Ik vond het heel dubbel dat ik alleen mijn zaad in een potje kon aanleveren, en zij de meest heftige dingen moest ondergaan.”
De tekst gaat verder onder de foto
Seks wordt iets functioneels
“Aan de andere kant: als een van ons het had gekund was zij het. Ze heeft een enorme drive en een hoge pijngrens. Loes is echt een heel sterk persoon. Het was dan ook een no brainer dat ze zei: ‘Dit gaan we gewoon doen’. Ik heb nog zoveel meer respect gekregen voor vrouwen door dit hele proces. In het algemeen, en in het bijzonder vrouwen die hier doorheen zijn gegaan of dit nu ondergaan.
Als stel zo’n traject ondergaan heeft sowieso enorme impact op je relatie. Alleen al omdat je twee jaar lang elke maand op een bepaald moment seks moet hebben. Het wordt iets functioneels. Je bent samen gefixeerd op hét moment aan het einde van de cyclus. Het is hard werken om dat niet je relatie negatief te laten beïnvloeden, maar als je eruit komt samen maakt het je enorm veel sterker samen.”
‘We denken aan jullie’
“We merkten dat onze omgeving het lastig vond om ermee om te gaan. Het deed ons pijn dat sommige mensen niets van zich lieten horen. Ook mensen die dichtbij ons stonden. Het leek alsof het een gegeven werd: ‘Oh ja, zo sneu. Loes en Tim kunnen geen kinderen krijgen’. Het hielp om uit te spreken wat we precies misten.
Dit kan je relatie met vrienden en familie echt verbeteren. Vaak hadden ze namelijk geen idee dat wij dit zo voelde. Logisch, als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt.Ze waren eigenlijk heel begaan met ons. Het was geen onwil, maar onwetendheid of angst om iets verkeerds te zeggen.
Heb je zelf iemand in je omgeving met vruchtbaarheidsproblemen? Een kaartje met ‘we denken aan jullie, het komt goed’ kan al genoeg zijn. Meer hoeft het niet te zijn. Het gaat echt om de gedachte en het gebaar. Zelfs een appje met een hartje of ‘knuffels’ kan al genoeg zijn.”
Lag het aan mijn levensstijl?
“Lange tijd was ik onzeker of het aan mijn levensstijl lag, zoals een plantbased dieet. Ik ben zelfs een half jaar lang weer vis gaan eten, zonder succes. Maar op een gegeven moment wil je echt álles proberen. Het was dan ook erg fijn toen onze arts in Duitsland zei dat hij bij mannen met een vegan dieet gemiddeld de beste spermaresultaten ziet.
Eindelijk werd in Duitsland de oorzaak van mijn verminderde vruchtbaarheid vastgesteld: ik mis een seintje vanuit mijn hypofyse naar beneden. En ondanks dat ik hier als man niets aan kan doen, rust er een enorm taboe op om hier open over te praten. Iets met dat het je ‘mannelijkheid’ aantast.”
Bam, superzaad!
“Er heerst nog steeds een bepaald idee, dat zaad stoer en mannelijk is. Mannen wiens vrouw snel zwanger werd en die dan riepen: ‘Bam! Superzaad!’. Terwijl het vaak een kwestie is van hoe je geboren bent (in plaats van levensstijl of andere factoren) of het je gegund is.
De diagnose had voor mij geen effect op mijn ‘mannelijkheid’. Het is grappig dat mannelijkheid wordt geassocieerd met iets waar iemand mee geboren wordt of niet. Daarom stond het ook helemaal los met de relatie met mijn vriendin en hoe het tussen de lakens was, zowel voor als na het nieuws. Ik had hier natuurlijk wel over nagedacht van te voren hoe ik me eronder zou voelen als het zo zou zijn. Maar dit weet je dit pas wanneer het echt zo is. In zo’n situatie betekent mannelijkheid veel meer dat je er 100 procent voor je vriendin of vrouw bent.”
Mannen, praat hierover
“Wat mij opviel tijdens deze gekke rollercoaster waar we doorheen gingen is dat mannen hier heel weinig over delen, online en offline. Ik ben in mijn zoektocht op internet en social heel veel verhalen en blogs van vrouwen over vruchtbaarheidsproblemen tegengekomen. Hier heeft Loes ontzettend veel aan gehad. Maar ik ben geen posts, verhalen of podcasts van mannen over subfertiliteit tegengekomen. Hopelijk helpt het delen van mijn verhaal hierin. Je mag mij altijd alles vragen als je iets vergelijkbaars meemaakt of meer wil weten.
Ik ben blij om te kunnen delen dat het ons gelukt is. Op 15 september 2022 is onze dochter River Lorèn Dekens geboren. Dit maakte het alles in één klap waard. Ik kan alleen maar zeggen: houd hoop. Het hoeft maar één keertje goed te zijn en dan ben je er.
De tekst gaat verder onder de foto
Wat ik nog wil meegeven: ga zelf op onderzoek uit, doe research, bel een keertje met klinieken over de grens. Voor ons heeft dit een wereld van verschil gemaakt. In de uiteindelijke uitkomst, maar zeker ook in de manier waarop we worden ontvangen: het voelde in België en Duitsland als een warm bad.”
Wil je in contact komen met Tim, omdat je vragen hebt of in een soortgelijke situatie zit? Volg Tim dan via Instagram.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Tekst: Evelien de Vries | Illustratie: Rizzo Daly
The post Tim doorbreekt taboe op vruchtbaarheidsproblemen: ‘Mijn zaad is ruk’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.