Wat er zo fijn is aan het hebben van een clubje

Van borduurtips uitwisselen en samen eten en tot craften met papier of vogelen: clubjes poppen overal ter wereld op. Volgens evolutionair psycholoog Robin Dunbar zijn ze hét middel tegen de ‘griepjes’ van het dagelijks leven.

Al vijf jaar lang gaat Kaisa Nordlund (29) uit het Finse Helsinki iedere woensdag met een stel vrienden vegan eten. Altijd buiten de deur, op heel verschillende plekken – van fastfoodketens tot chique restaurants. Overigens zijn slechts twee van de vijf leden fulltime vegan, vertelt Kaisa. En haar vriend, die zich drie jaar geleden bij het clubje aansloot, eet ook vlees. Ze lacht: “Hij realiseerde zich al snel dat als hij me ook op woensdagen wilde zien, dit de enige manier was.”

Het was Kaisa’s zus die de eetclub samen met twee vriendinnen, ook een stel, oprichtte. Ze zochten naar
een leuke activiteit als verlenging voor hun gezamenlijke yogales. Kaisa: “Samen eten is zo gezellig. En je
hoeft er niks bijzonders voor te kunnen, er is geen doel. Dat is fijn, aangezien de rest van je dagelijkse bezigheden best wat druk op je kan leggen.”

Stabiele factor

Daarbij is de eetclub zo ongeveer de meest stabiele factor in ieders leven. “We zijn allemaal rond de dertig en de laatste jaren is ons leven best veranderd: klaar met studeren, andere baan, verhuizen.” De woensdagavond vormt een anker, legt ze uit. “Zonder dat zou mijn leven saai zijn, denk ik. Het leuke is ook dat iedereen zo toegewijd is dat er nog nooit een etentje is gecanceld. Wel lassen we tijdens de zomer en met kerst een korte pauze in.”

En afgelopen voorjaar aten ze vrolijk samen verder via videobellen – terwijl ze zich allemaal in dezelfde stad bevonden.

Stof tot nadenken

Mensen zijn groepsdieren, en (van tijd tot tijd) iets ondernemen met gelijkgestemden maakt ons blij. Niet zo gek, want tijdens dat samenzijn maakt je brein behoorlijk wat endorfine aan, het welbekende geluksstofje. Ergens onderdeel van uitmaken zorgt er bovendien voor dat je je beter voelt over jezelf, en trots bent dat je met anderen iets bijzonders deelt.

We zijn zo geprogrammeerd omdat groepsverband ooit van levensbelang was, zegt de Britse evolutionair psycholoog Robin Dunbar. Nog altijd zijn onze sociale contacten belangrijk: niet langer vanwege roofdieren, maar bijvoorbeeld als medicijn tegen eenzaamheid. En ook voor je fysieke gezondheid: al die endorfine draagt bij aan een verbeterde weerstand.

Dunbar noemt gezamenlijke activiteiten hét middel tegen de ‘griepjes’ van het dagelijks leven, zowel letterlijk als figuurlijk.

Karaoke-clubnacht

Wat voor feestje er ook wordt gevierd, als Fiona O’Grady (33) bij de gasten hoort, eindigen ze in een karaokebar. Ze is van oorsprong Iers en woont na Berlijn en Londen nu in Kopenhagen. Daar treedt ze op als karaoke-host tijdens evenementen, en is ze een heuse karaoke-clubnacht aan het opzetten. Toen Fiona dit plan tijdelijk in de ijskast moest zetten, bedacht ze de conference callkaraokeclub.

“Mensen kunnen van tevoren liedjes doorgeven, maar je mag ook spontaan inzetten – dat verloopt
heel natuurlijk. Laatst hadden twee vrienden zelfs een dans erbij ingestudeerd, die ze vanuit hun huiskamer al zingend opvoerden. Wel is het waarschijnlijk de slechtste geluidservaring die je ooit zult hebben, zeker als meerderen tegelijk meedoen. Maar het is gewoon zo lekker om je even te laten gaan en de longen uit je lijf te zingen.”

Vals zingen is geen probleem, niemand veroordeelt elkaar. Binnen de karaokewereld mag iedereen volledig zichzelf zijn, legt ze uit. Die kwetsbaarheid draagt alleen maar bij aan het hechte groepsgevoel. “Online is het net als met een echte karaokebar: je bent in een veilige omgeving met gelijkgestemden. Zelfs het begin is hetzelfde als in een bar: nog te weinig mensen, een licht ongemakkelijke sfeer.”

Sewcialists

Dat het clubgevoel er ook is als je elkaar nog nooit in het echt hebt gezien, bewijst de Facebook-groep van het Nieuw-Zeelandse Twig + Tale. Dertigduizend enthousiastelingen van over de hele wereld praten daar over de naai- en borduurprojecten waaraan ze werken.

Jeanique Kats (35) uit Alkmaar deelt er regelmatig foto’s van de kleding die ze maakt voor haar twee zoons en voor zichzelf. “Het is leuk om de enthousiaste reacties te lezen. En als je een vraag hebt, bijvoorbeeld over een patroon of welke stof je kunt gebruiken, krijg je altijd hulp.” Sewcialists, noemen ze zichzelf ook wel.

Een welkome gemene deler is volgens Jeanique dat iedereen bewust bezig is met duurzaamheid – van het maken van een winterjas van een wollen deken tot een kinderbroek van een oud overhemd. “Er praten ook een paar mannen mee. Een van hen naait voor zijn kleinzoon: een jurkje, want hij wilde dat zo graag. Dat is toch fantastisch?”

Iets opbouwen

Of neem die keer dat Jeanique een kinderjasje van oude gordijnstof had gemaakt: “Een vrouw uit
Zuid-Afrika bleek een antiek stoeltje te hebben met precies dezelfde bekleding, waarvan een stuk was versleten. Ik stuurde haar een lapje van de stof die ik overhad, zodat zij haar stoeltje kan herstellen.” Een andere keer kreeg ze zelf van een oude mevrouw uit Australië stof opgestuurd, als dank voor het iemand anders helpen met een patroon.

“Ze zei: wie goed doet, goed ontmoet. Ze had er een mooie brief bij geschreven met foto’s van haar kleinkinderen. Ongemerkt bouw je onderling best wat op.”

Passie voor Flamenco

Er is een groepsbezigheid waarbij een dubbele dosis endorfine wordt aangemaakt: synchroon bewegen,
oftewel dansen. Zelfs als je de anderen niet kent, zoals op een festival, draagt het bij aan een gevoel van verbondenheid. Dat weet ook de Duitse Kristina Klee (26).

Het begon met heimwee naar Andalusië, het zwoele zuiden van Spanje. Ze woonde er een tijd in Sevilla, déstad van de flamencodans. Vijf jaar geleden verhuisde ze naar Hannover, maar kende er niemand. “Het leek me daarom een perfect idee om me aan te sluiten bij een flamencoclub. Zo kreeg ik nog een beetje van die fijne sfeer mee en leerde ik hopelijk ook leuke mensen kennen.”

Kristina werd met open armen ontvangen. “Het is één grote familie. Het bijzondere is ook dat we
best verschillend zijn: we komen uit allerlei windstreken en culturen, en hebben totaal verschillende beroepen. Er is één ding dat ons bindt en dat is de passie voor flamenco.”

De afgelopen zomers traden ze veel op festivals op – vaak ontmoetten ze elkaar dan al eerder op de dag, en na afloop bleven ze gezellig hangen. “We zijn echt goede vrienden geworden, en elke dag kijk ik uit naar het moment dat ik weer kan dansen. Dat geeft me genoeg energie voor de rest van de week.

Na een avond dansen voel ik me heel sterk en energiek, mooi ook. En soms zelfs emotioneel. Flamenco is eigenlijk ook meer dan een dans: het is een levensstijl. Iedereen die me kent, zelfs op mijn werk, weet dat er aan mijn dinsdagavond niet te tornen valt.”

Wisselende thema’s

Stamatia Dimitrakopoulo (29) uit Athene moet je naar eigen zeggen niet vertellen dat iemand jarig is, want ze heeft zo een surpriseparty in elkaar gedraaid. “Ik breng mensen gewoon graag bij elkaar.” Sinds 2018 organiseert ze samen met professionele chefs en keramisten elke maand een keramiek-, boeken- en kookclub. Losvan elkaar, maar elk met hetzelfde wisselende thema.

Zo werden er tijdens de feestdagen architectonisch verantwoorde peperkoekhuizen gebouwd, of kleurrijke eetbare mandala’s. In de boekenclub komen bijpassende titels van klassiekers voorbij, en zijn er vaak gastsprekers uit de culturele sector. Stamatia noemde het Mum Social Club, als ode aan de open armen van een moeder dieer altijd voor je is en je naar hartenlust laat knutselen.

In het echt samenzijn

Als artdirector in de kunstwereld had ze soms behoefte om uit haar vaste sociale cirkel te stappen en juist heel andere mensen te ontmoeten. Samen iets doen is de perfecte ijsbreker. Bovendien vormt een club een goed tegenantwoord op onze massale socialmediaverslaving, vindt Stamatia. “In het echt samenzijn, daar kan niks tegenop.”

Pokerface

Het is niet het makkelijkste spel om te snappen als je het nog nooit hebt gespeeld, maar volgens Gabriella Alvarez-Hummel (30) uit Liechtenstein is ‘weerwolven’ echt niet zo ingewikkeld. Ze speelt het al zo’n acht jaar met een grote groep vrienden uit het Zwitserse Zürich, waar ze lange tijd woonde. De meesten van hen kent ze nog van de universiteit.

Kort gezegd: het is een gezelschapsspel waarbij alle deelnemers een rol toegewezen krijgen en erachter moeten komen wie de ‘weerwolven’ zijn, voordat die op hun beurt alle dorpsbewoners opeten. Door elkaar vragen te stellen (en zo veel mogelijk je pokerface te behouden) kom je steeds dichter bij de waarheid.

Vrienden van vrienden

Gabriella: “Ik hou er zó van om dit samen met mijn vrienden te spelen. Het is zo grappig. Geloof
me, we kunnen ermee doorgaan tot diep in de nacht.” Toen ze met haar vriend in een busje door Zuid-Amerikaging reizen, kon ze jammer genoeg niet meer aanwezig zijn bij de weerwolf-avonden. Totdat deze lente alles kantelde in de wereld.

“Omdat iedereen juist toen extra behoefte had aan leuk tijdverdrijf, gingen we het spel al videobellend spelen. Ik zat helemaal in Buenos Aires, maar kon prima weer meedoen. Natuurlijk vind ik het spel heel leuk, maar het gaat me vooral om het tijd doorbrengen met mijn vrienden.

Het grappige is dat zich in no-time nieuwe mensen bij ons aansloten. Vrienden van vrienden die ook in Zürich woonden, die de meesten niet eens kenden. Zelf hielp het me enorm om me minder eenzaam te voelen tijdens de lockdown hier, die best streng was. Een keer speelden we zelfs zes zaterdagavonden op een rij. Een feestje.”

Iedereen kan vogelen

Van een identieke outfit of geloven in dezelfde normen en waarden: je club zegt meer over jezelf dan je misschien doorhebt. Dat geldt in ieder geval voor de leden van de Feminist Bird Club, een Amerikaanse vogelclub die in 2016 in New York begon.  M Libby van Dalen (28) is medeoprichter van de Nederlandse afdeling.

De naam verraadt de lichtelijk activistische inslag: met de verkoop van patches haalt de vogelclub geld op voor organisaties die zich inzetten voor onder meer gelijkheid en de LGBTQI+-community. Bovenal is het een inclusieve club, vertelt Libby: ook totale beginnelingen zullen zich op hun plek voelen en er zijn zelfs rolstoelvriendelijke excursies.

Ze bezoeken natuurgebieden door het hele land. “Als je eenmaal begint met vogelen, kun je maar
moeilijk stoppen. Het is heel rustgevend. Je moet al je zintuigen goed gebruiken. Het klinkt cliché, maar je leeft dan echt in het moment. Daarbij vind ik het mooi dat je in de natuur bent; je bewondert haar alleen en neemt niets mee.”

Samen is veel leuker

Ook fijn: zelfs ten tijde van de strengste maatregelen kon er gewoon gevogeld worden, hetzij in heel bescheiden groepjes. Libby: “Daarvoor hoef je trouwens niet eens naar een bos of park, ook vanuit je huis of kantoor valt er van alles te spotten.”

Jarenlang ging ze in haar eentje op pad. “De meeste vogelclubs bestaan uit oude grijze mannen die op je neerkijken als je geen peperdure verrekijker hebt. Ze vogelen bovendien op plekken die vaak slecht met het openbaar vervoer te bereiken zijn, niet heel handig als je geen auto hebt.”

Door de oprichting van haar eigen club ontdekte Libby dat ze haar vogelavonturen liever met anderen deelt. Ze weet nog precies het moment dat ze met vriendin en medeoprichter Geerte voor het allereerst een blauwborst zag, na een barre tocht in de stromende regen. “Samen is toch veel leuker.”

Volg onze training Paper Love

Wil je ook creatief aan de slag, alleen of met anderen? Flow-crafters Lisa Manuels (Elle Aime) bedacht samen met Erika Harberts (Mikodesign) acht projecten om met het papier uit het Flow Book for Paper Lovers aan de slag te gaan, zoals een mini-schrift en een opbergmapje. In acht video’s krijg je stap voor stap uitgelegd hoe je deze paper goodies maakt. Je kunt de training in eigen tempo volgen, in je ééntje, of samen met anderen tijdens een craftnight of crafternoon. Meer weten? Hier vertellen we je er alles over, en krijg je een kijkje in de training.

Meer lezen

Tips voor het vinden of starten van een clubje.
Zo start je een boekenclub.
Hoe je als volwassene vriendschappen kunt sluiten (en onderhouden).

Tekst Hedwig Wiebed Illustraties Hadas Hayun

Scroll naar boven