Maaike Beekers is managing editor van Flow en kijkt graag met een open blik naar de wereld. Om de week deelt ze wat ze leerde van een gesprek, boek of desnoods haar dwerghamster. Deze keer: lessen van mijn tennisleraar.
Jarenlang maak ik al dezelfde fout bij tennisles: ik ben te snel. Wie nu denkt: eh, is het niet juist goed, om snel te zijn bij een potje tennis, die heeft gelijk. Het is handig om vlug te zijn op gravel. Om als een speer naar voren te vliegen zodra iemand je te slim af probeert te zijn met een dropshot. Maar je kunt ook té snel willen, zegt mijn leraar, een zeventiger die minstens tien jaar jonger lijkt. Ik ben te gehaast. Sta te dicht op de bal. Neem niet goed de tijd om hem te raken, laat staan hem te plaatsen.
Néém – dé – tíjd!, roept hij elke week opnieuw uit, steeds wanhopiger. Hij zegt dat ik meer rust moet inbouwen. Eerst stevig moet gaan staan. Daarna moet inademen en kijken wat de tegenstander doet. En dan, ja dán pas, die bal over het net meppen. Met een royale slag, vol overtuiging. Bam.
Het is een eigenschap die ik ook buiten de poort van de tennisclub herken. Ik ben ongeduldig,
gehaast, doe liefst drie dingen tegelijk. Maar ren ik ’s morgens het huis uit, dan vergeet ik mijn
telefoon, en probeer ik als een dolle stier een artikel af te maken, wil het juist niet lukken.
Dus vanaf morgen neem ik de tijd. Sta ik rustig op, maak met aandacht het ontbijt. Trek niet woest
op bij het verkeerslicht, maar laat anderen voor. In plaats van meteen achter mijn laptop te duiken
ga ik stevig staan. Haal even diep adem. En dan, ja dán pas, ga ik vol overtuiging aan de slag. Bam.
Meer lezen
Hier vind je de eerste column in deze serie.
Maaike: zo overwon ik mijn uitstelgedrag.
Wat Maaike leerde van haar huisdier: “Voortaan denk ik, doe als Hammie.”
Tekst Maaike Beekers Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 16 maart 2023