Net als bij veel andere jongvolwassenen gaat het met online redacteur Ruby altijd “Goed, met jou?”. Totdat ze zich voornam meer open te zijn over mentale struggles. En erover te schrijven; zonder filter, mét knipoog. Deze keer: winterangst.
De dagen worden korter en om me heen zie ik de eerste bleke koppies, verraderlijke pepernoten en Netflix-kerstfilms voorbij komen. Best leuk, maar het roept ook een lichte winterangst op. Ik ben gevoelig voor somberheid en weet uit ervaring dat de winter me soms zwaar kan vallen. Er schijnen mensen te zijn die uitkijken naar regenachtige dagen, warme truien en kerst, waar ik vooral de zon, warmte en luchtigheid van de zomer mis.
Omdat ik er tot nu toe eigenlijk nog niemand over heb gehoord, zal ik het maar eerlijk bekennen: ik zie als een (besneeuwde) berg op tegen de winter. Want bij mij (en ik hoop dat ik niet de enige ben) ontstaat geen blij gevoel bij het zien van de eerste vallende bladeren.
5x ‘was het maar weer zomer’-redenen
Bibberen
Vrienden, familie, collega’s, iedereen vindt het altijd reuze-grappig dat ik in (veel) verschillende lagen kleding leef. Maar zo geinig vind ik dat zelf niet. Weet je hoe veel tijd het kost om die vier lagen aan en uit te trekken en eindeloos met de was bezig te zijn? De alternatieve – en zeer onhandige – optie: de hele dag met een kruik rondstruinen. Doe mij maar zo’n broeierige zomer die je in niets anders dan een bikini kunt doorbrengen.
Feeststress
De feestdagen zijn gezellig, en hysterisch. Helemaal als je een mensenschuwe introvert bent zoals ik. Het voelt soms als een verplichting om familie te zien, me leuk aan te kleden en gezellig te zijn. Tijdens een interview gaf iemand me wel een fijne tip: verspreid de vieringen over de hele decembermaand en plan één kerstdag helemaal voor jezelf. Staat genoteerd.
De natuur huilt met me mee
Vallende bladeren, regen en sneeuw. Net als ik, gaat de natuur er ook wat somberder uitzien. Laatst had ik eindelijk genoeg moed verzameld om in een plensbui te gaan wandelen, glij ik uit met mijn kont in de modder (ja, echt gebeurd). Doe mij maar weer groene blaadjes, tulpen en bloesem.
De drie S-en
Snert, spruitjes en stamppot, ze zouden verboden moeten worden. De luchtjes alleen al laten me snikkend ineenstorten, smekend om een winterslaap… ik ben een salademens. Helaas is koud voedsel in de winter voor mij geen optie. Als ik geen vijfde laag kleding aan wil trekken, ten minste.
De donkerdip
Even aan alle pro-wintermensen, wees eens eerlijk: hoe leuk is het om in het donker naar je werk te gaan, de dag door te komen, en in het donker weer thuis te keren? Ik heb (veel) licht nodig, anders word ik chagrijnig. Ik zal dus toch wat vaker moed moeten verzamelen om in mijn pauze – door de stortregen – te gaan wandelen.
Helaas ben ik geen beer die een winterslaap doet. En heb ik na vele zware winters geleerd dat me ertegen verzetten weinig zin heeft. Dus zit er niets anders op dan te focussen op de leuke dingen ervan. Voor nu trek ik me dus maar lekker terug op de bank. Onder een heel dikke deken, kerstfilms kijken. Met de katten op schoot, en wat van die verraderlijke pepernoten.
Meer lezen
Lees meer columns zonder filter van Ruby over onder meer: niet blij zijn na een mijlpaal, wel of niet in therapie en de ‘back to work’-dip.
Dit helpt bij een herfst- of winterdip en sombere gevoelens.
Dagboek van een introvert: herfst, alsjeblieft (en waarom het Bentes favoriete seizoen is).
Tekst Ruby Wijdenbosch