2 dagen solo hiken met tent en angst in de rugzak: ‘Je kunt bang en moedig tegelijk zijn’

Bente van de Wouw is online editor van Flow en deskundige op het gebied van introversie en slow life. Ze ontdekte dat je geen boerderij met kippen nodig hebt om langzaam te leven. Dat kan ook gewoon – of júist – in het hectische nu. Deze keer: twee dagen solo hiken, mét tent op de rug.

Je kunt angstig en moedig tegelijk zijn. Dat bedenk ik me als ik in een doodnormaal weekend besluit de hort op te gaan. Ik stop tent plus slaapzak plus slaapmat in een rugzak, prop daar wat kleding bij en top het af met eten en drinken voor onderweg. Dan stap ik de auto in om richting het zuiden te rijden, naar de heuvels van Limburg. Een plan heb ik niet, behalve twee dagen wandelen én kamperen.

Om eerlijk te zijn, vind ik het best eng. Op wandelgebied durf ik mezelf, met achthonderd kilometer achter de rug in Spanje, best ervaren te noemen. Het is het kamperen waar ik een beginner in ben. Een tent opzetten? Hoe moet dat in godsnaam? Scheerlijnen? Wel van gehoord, geen flauw idee wat de functie is. Zo’n groentje dus.

Wat als ik het niet kan?

Alle begin is moeilijk en meestal – in ieder geval in mijn geval – komt daar een flinke portie angst bij kijken. Dat is precies de reden waarom ik zo lang heb gewacht om te gaan. Wat als ik het niet kan? Wat als ik het helemaal niet leuk vind? Wat als het misgaat? En dan is er nog een reden waarom die solotrektocht er maar niet van kwam: ik stelde niet de juiste prioriteiten.

Want hoewel ik dondersgoed weet dat ik van de natuur tot rust kom, laat ik andere en minder belangrijke dingen voor gaan. Een verjaardag van een vage kennis die midden in het weekend valt, voor de zoveelste keer eten bestellen terwijl dat geld ook naar de nog aan te schaffen tent kan gaan, te vaak ja zeggen terwijl ik eigenlijk nee denk.

Maar betekent langzaam leven niet juist dat je prioriteit geeft aan datgene wat voor jou belangrijk is, ongeacht hoe spannend of moeilijk dat is? Ja, bedenk ik me. En dus besluit ik mijn angst de hand te schudden en een weekend in mijn agenda te blokken. ‘Kampeertrip’ schrijf ik in grote blokletters in het lege vak. Nu kan ik er niet meer onderuit.

Een paar weken later parkeer ik mijn auto ergens in Valkenburg, sjouw de twaalf kilo wegende rugzak mijn rug op en start met lopen. Negentien kilometer wandel ik door weiland, bos, dorp en langs kabbelende beekjes. Pas als ik het eindpunt voor die dag bereik en het tijd is om mijn kamp op te zetten, begint het moeilijke gedeelte.

Haringen, scheerlijnen en tentzeil vliegen in het rond

Via Google Maps vind ik een kleine boerderijcamping. De eigenaar is nergens te bekennen, maar van medekampeerders krijg ik groen licht om mijn tent ergens in het veld op te zetten. “Wij staan hier al een tijdje en schreven ons gisteren pas in. Vindt de boer prima.”

Een plek uitkiezen gaat een stuk vlotter dan het opzetten van mijn tijdelijke slaapplaats. Mijn haringen, scheerlijnen en tentzeil vliegen in het rond, de wind helpt niet mee, maar met een beetje hulp uit onverwachte hoek en vooral veel geduld staat ie uiteindelijk als een huis.

Ik voel me kwetsbaar. Van kilometers afstand kun je nog zien dat ik dit niet eerder heb gedaan en daar schaam ik me een beetje voor. Maar mijn medekampeerders stellen me gerust. Ook zij waren ooit beginner. Ik klap mijn lichtgewicht kampeerstoeltje uit voor mijn tent en dan rest me enkel nog genieten. Van het boek dat ik lees terwijl de zon langzaam zakt. Van mijn simpele maaltijd. Van offline zijn. Van het geluid van loeiende koeien op de achtergrond.

Hoewel de nacht koud en onwennig is, word ik de volgende dag vol energie wakker. Ik breek mijn kamp af en vertrek voor dag twee, de opkomende zon tegemoet. Ik wandel opnieuw langs beekjes, door bos en weiland. Heuvel op, heuvel af. Als ik na twintig kilometer opnieuw in Valkenburg aankom, besef ik dat er niets was om bang voor te zijn. In de auto terug naar huis vraag ik me af waarom ik zo lang gewacht heb om te gaan en als ik na een paar uur weer met mijn bepakking in mijn huiskamer sta, denk ik: wanneer mag ik weer?

Meer lezen

Lees ook de andere columns van Bente in de serie ‘Bente leeft langzaam’.
Deze Nederlandse tocht is verkozen tot wandelroute van het jaar 2023. 
Meerdaagse wandelingen voor een (lang) weekend weg in Europa. 

Tekst Bente van de Wouw 
Gepubliceerd op 22 mei 2023

Scroll naar boven