Columnist Aaf Brandt Corstius ontdekt de elf-uurregel. Kan ze daarmee afscheid nemen van het ‘nakauwen op reacties’ en de malende gedachten?
Als je mij vraagt: wat is het zwaarste beroep op aarde, zeg ik: stand-upcomedian. Nou ja, natuurlijk niet het zwaarste, je kunt ook in een mijn werken, of iets met dierenlijken doen, of sowieso iets met lijken – maar stand-upcomedian is wel heel pittig. Elke avond op een podium grappen maken en dan maar hopen dat een groep kritische, vaak halfdronken mensen je leuk vindt, oftewel je niet boe-roepend weg schreeuwt: dat lijkt me zwaar.
Een grapje maken is sowieso een grote vorm van kwetsbaarheid. Mensen zeggen dat grappenmakers grappen maken om zichzelf achter te verbergen, maar eigenlijk geef je je juist bloot voor de wereld: ik maak een grap, jij kunt nu kiezen of je gaat lachen, en als je niet lacht is dat heel zwaar voor mij.
De elf-uurregel
Enfin. Ik las een interview met Martine Bakker, een schrijver van De Speld, die op haar dertigste ook nog had besloten comedian te worden. Ze schreef er een boek over: Ik durf niets maar doe alles. Ondertitel: Waarom ik dacht dat als ik een jaar lang stand-upcomedy zou doen ik daarna zou kunnen leven zonder stress, onzekerheid, uitstelgedrag en angst, maar blijkbaar bestaat zoiets niet, toch geef ik wat ik per ongeluk leerde over mezelf en creativiteit door zodat jij er misschien ook wat mee kunt. Of niet.
Martine Bakker speelt ook bij Toomler, een comedyclub in Amsterdam, en daar bleken ze een regel te hebben. De elf-uurregel. “Het houdt in dat je na een show tot elf uur de volgende ochtend de tijd hebt om ermee bezig te zijn,” vertelde ze in een interview in Het Parool. “Daarna moet je weer overgaan tot de orde van de dag. Of je nou heel slechte of juist erg positieve ervaringen aan je optreden hebt overgehouden.”
Nakauwen op reacties
Dit leek me niet alleen een nuttige regel voor comedians en andere podiumachtige mensen die reacties op optredens krijgen, maar voor iedereen. Je kunt met jezelf een interne deadline afspreken voor het nakauwen op hoe je een presentatie hebt gedaan, hoe een gesprek op je werk ging, hoe je die ene sollicitatie hebt afgehandeld of wat voor mails je na het inleveren van een idee kreeg. Het nakauwen op reacties, dus.
Als je zegt: dit mag tot morgenochtend elf uur (of tien uur, je mag heus zelf de tijd bedenken), dan heb je een afgebakende nakauwperiode en kun je het daarna opgelucht terzijde schuiven. Want laten we wel wezen: een hele week nadenken over wat Sjors van je werk opmerkte nadat jij een ontzettend spetterende powerpoint over veranderprocessen had gegeven, heeft geen zin. Een avond lang eigenlijk ook niet, maar dat mag. Dat kan nog. Maar Sjors heeft het met zijn lompe reactie gewoon niet verdiend om langer dan een half etmaal het onderwerp van jouw malende gedachten te zijn.
Al googelend bleek er trouwens ook nog een andere elf-uur-regel te bestaan: de sociaal-cultureel-culinaire regel die in Italië geldt, dat je na elven ’s ochtends echt geen cappuccino, of koffie met melk, mag bestellen. Vinden ze daar heel raar. Maar aan die regel hebben we, mentaal gezien, niks. Het lijkt me juist fijn om, als het elf uur is en je van jezelf moet ophouden met nadenken over reacties, een lekker bakje koffie met melk te nemen.
Meer lezen?
Hier vind je nog meer columns van Aaf.
Last van vervelende gedachten? Zo gaat Flow’s Irene ermee om.
Voor een drukke dag: zo geef je je hoofd mini-breaks.
Tekst Aaf Brandt Corstius Fotografie Kinga Cichewicz / Unsplash.com