Lisanne volgt de training Een week voor jezelf en schrijft een week lang over haar inzichten. Vandaag: minder kritisch naar jezelf kijken (en de stemmetjes in je hoofd temmen).
De tijd nemen om aan jezelf te werken. Om goed voor jezelf te zorgen en stil te staan bij je automatische patronen en dat wat je gelukkig maakt. Wanneer doe je dat nou? Vrij weinig, als ik voor mezelf spreek. Ik ben zo iemand die alsmaar doorgaat, stiekem vind dat ik nog harder moet rennen en altijd maar bezig moet zijn. Moet ja, want stilstaan is geen vooruitgang. Toch?
Die overtuiging – en de bijbehorende patronen – neem ik deze week haarfijn onder de loep tijdens Mijn week voor mezelf. Vandaag gaat over aardig zijn voor jezelf, met mildheid naar jezelf kijken en je kritische stem bevragen.
Waarom hebben we zo weinig zelfcompassie?
Over het algemeen zijn we best pittig richting onszelf. We vinden vaak dat we iets beter moeten doen, grappiger moeten zijn of simpelweg niet goed genoeg zijn. En in mijn hoofd gaat het er niet heel anders aan toe.
Ik ben m’n eigen grootste criticus. En dat zijn we stiekem allemaal. M’n psycholoog leerde me ooit dat die ‘niet goed genoeg’-gedachten bij veel mensen de basis vormen van allerlei automatische patronen. Zonde, want vaak houden die gedachten je tegen om het beste uit jezelf te halen. Een lesje zelfcompassie kan dus geen kwaad.
Wat is zelfcompassie eigenlijk?
In de cursus leer ik dat zelfcompassie bestaat uit drie onderdelen.
Self kindness, oftewel vriendelijk zijn naar jezelf (jezelf behandelen zoals je een vriend zou behandelen).
Common humanity, oftewel je ervan bewust zijn dat imperfectie onlosmakelijk verbonden is met mens zijn (niemand is perfect).
Mindfulness, oftewel bewust zijn van hoe je tegen jezelf praat (pas als je dat opmerkt, kun je er wat aan doen).
Herkennen dat je kritisch bent op jezelf, je kritische toon onderzoeken en je vooral beseffen dat perfectie niet bestaat. Dat goed genoeg ook goed genoeg is. En dat je je daarbij mag neerleggen.
In de video ‘Good enough is good enough’ beschrijft The school of life dit mooi. We streven vaak naar het beste, maar dat beste (wat dat überhaupt ook moge zijn) is stiekem best onhaalbaar. Al helemaal als je je beseft dat onprettige momenten nu eenmaal bij het leven horen. Neem wat vaker een stap terug en besef dat je eigenlijk al heel goed bezig bent. En dat dat op zich al een uitzonderlijke prestatie is.
Neem jouw innerlijke stem onder de loep
Minder kritisch naar jezelf kunnen kijken, begint met het onder ogen komen van die kritiek. Met de vragen in het werkboek neem ik mijn kritische stem onder de loep. Wat zeg ik tegen mezelf als iets mis gaat? Wat zeg ik als ik iets niet goed doe? Of als ik mezelf vergelijk met anderen?
Ik schrijf op wat er zoal door m’n hoofd schiet en moet ineens om mezelf lachen. Nu het zwart op wit staat, is het wel heel confronterend. Zou ik dit ooit tegen een vriend zeggen? En waarom praat ik dan wel zo streng tegen mezelf?
Verander de manier waarop je tegen jezelf praat
De volgende opdracht is dan ook precies dat: opschrijven wat je tegen een vriend zou zeggen. Zinnen als ‘het hoeft ook niet in een keer goed’ en ’tuurlijk kan jij dit, iedereen kan alles leren’ sieren m’n digitale A4.
De woorden doen me beseffen dat ik mezelf al een lange tijd geleden heb ontvriend. Ineens snap ik waarom ik het niet leuk vind om alleen te zijn. Ik zou ook hard wegrennen van een vriend die je er continu aan herinnert dat je 1-0 achter staat. Het wordt tijd om een nieuwe vriendschap met mezelf te sluiten.
Inzicht van vandaag
Ik ben goed genoeg. En jij ook.
Wil jij ook een week voor jezelf?
In de training Een week voor jezelf ga je zorgen voor jezelf. Je neemt de tijd om je af te vragen hoe het eigenlijk met je gaat, last rust- en reflectiemomenten in, kijkt naar je automatische patronen en leert minder kritisch te zijn naar jezelf. Kortom: deze week kom je op adem. Hier lees je er meer over.
De andere columns van Lisanne over haar week voor zichzelf, vind je hier.
Tekst Lisanne van Marrewijk