Bij Flow lezen we graag. In deze serie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: journalist en eindredacteur Mirjam over Confettiregen van Splinter Chabot.
Tijdens een interview dat ik deed met een vrouw die pas op latere leeftijd uit de kast kwam, noemde ze het boek Confettiregen. Toen ik Splinter toevallig die avond in een talkshow zag vertellen over zijn boek, ben ik de volgende dag naar de boekwinkel gefietst.
Hier gaat het over
Het verhaal gaat over Wobbie. Hij groeit op in een warm gezin met drie broers waar het veilig is. Plakoorbellen, prinsessenjurken, glitter en confetti, hij is er dol op. Naarmate Wobbie ouder wordt begint hij te merken dat hij anders is dan zijn broers. Anders dan hij zelf dacht en anders dan wie hij wilde zijn. In zijn omgeving gaat iedereen ervanuit dat hij op jongens valt, maar daar is hij zelf nog niet zo zeker van. Er volgt een prachtig omschreven worsteling met zichzelf. Over de weg naar het accepteren wie hij is.
Dit vond ik ervan
Ook dit boek heb ik in twee dagen uitgelezen. En ik hield het niet droog. Nooit geweten dat het uit de kast komen zo een worsteling kan zijn. Zelfs als je in een warm, liefde- en begripvol gezin opgroeit. Waarbinnen iedereen bij wijze van spreken al wacht op het moment dat hij met een jongen thuiskomt.
Waarom het me verder zo raakte is denk ik omdat Splinter alles zo beeldend en echt omschreef. Ik voelde door het verhaal weer hoe onzeker ik me zelf voelde op de middelbare school. En de lust en het overweldigende gevoel van een eerste liefde. Maar ook de liefde die tussen de regels doorsijpelt. De verwarring en het verdriet. Tijdens het lezen heb ik nog even gecheckt hoe oud hij was toen hij het schreef. Want joh, als je op je 24ste al zo kunt schrijven…
Deze zinnen spraken me aan
‘Ik probeerde te achterhalen wat er dan zo grappig kon zijn en keek naar hun vingers. Ze wezen naar mij. Ik had het goed gezien, de vingers wezen naar mij, maar niet zomaar naar mij, ze wezen naar mijn gezicht. Ze wezen naar mijn oren. […] Die zilveren plakoorbellen. Ik haalde ze meteen weg en stopte ze in m’n zak.’
‘Sinds de spanning meer en meer in mijn lichaam voer en de grijze wolk steeds vaker om me heen hing, vond ik het thuis verstikkend. Ik had voortdurend het gevoel dat ik iets met me meedroeg dat thuis als een grote teleurstelling zou worden gezien.’
‘Elke stap die hij dichterbij kwam zorgde voor een nieuwe injectie van plezier die zo rechtstreeks mijn bloedbaan werd ingespoten.’
Meer lezen
Confettiregen, Splinter Chabot (Spectrum).
Flow leest: Stilleven van Sarah Winman.
Flow leest: Rachel over Ik zal je nooit meer.
Tekst en fotografie Mirjam Rosema-Verhulst