Terwijl Nick met zijn 1,96 meter op een stoel staat en in één moeiteloze beweging het lusje van de slingers om het haakje windt, benadruk ik nog maar eens hoe blij ik ben dat we dat zeven jaar geleden, toen we hier kwamen wonen, aan ons plafond hebben laten bevestigen.
Birthdayzilla
“Ja, superhandig,” zegt Nick. “We hadden er ook voor kunnen kiezen om minder vaak slingers op te hangen. Ik heb soms het gevoel dat ik dit elke maand sta te doen.” Dit is natuurlijk zwaar overdreven, het is ‘slechts’ één keer per kwartaal. Ik hoor je denken: kwartaal? Jullie hebben toch geen vier kinderen?
Nee, drie keer versieren we ons huis uitbundig, Kirsten-style, voor de kinderen en ook op m’n eigen verjaardag pak ik nog steeds graag uit en gaan we all the way qua slingers en ballonnen. “Het is toch ongelooflijk dat dit al onze vijfentwintigste kinderverjaardag is?” zeg ik tegen hem terwijl hij de letterrij ‘Gefeliciteerd Jackie’ uitvouwt.
“Inderdaad, het voelt alsof het de honderdste is.” Misschien is dit niet het goede moment om mijn verjaardags-enthousiasme te spuien. Het is namelijk zo: de verjaardag-vier-voorkeuren van Nick en mij liggen nogal uit elkaar. Nick is van huis uit gewend dat verjaardagen wel worden gevierd, maar op een eenvoudige manier.
Bij mij thuis was het elk jaar een event. Misschien kwam het doordat ik enig kind was, maar als de kleine Kirsten jarig was, was het féést! Voor de hele familie! En niet één keer, welnee. Op 15 juli waren we vaak op vakantie in Frankrijk en vierde ik het op de camping. Bij thuiskomst vierden we mijn verjaardag nog een keer voor de vriendjes en vriendinnetjes in de straat en als de scholen weer begonnen, werd meteen de eerste schooldag mijn verjaardag nog een keer gevierd, maar dan voor mijn klasgenootjes.
Misschien heeft dit ervoor gezorgd dat ik verjaardagen nog altijd extreem leuk vind. En dat ik net als de kinderen weken voordat het zover is zenuwachtig begin te worden. Nick, wiens leven al hectisch genoeg is, zou het graag wat rustiger houden, maar op een of andere manier wil dat maar niet lukken met zo’n birthdayzilla in huis.
Nu heb ik gaandeweg wel steeds meer water bij de wijn gedaan, hoor. Toen Nikki één jaar werd, had ik in al mijn enthousiasme vijftig mensen uitgenodigd. Terwijl we thuis inclusief klapstoelen maar twintig zitplekken hadden. Halsoverkop moesten we stoelen bij de buren lenen en hadden we de hele dag een drukke horecabaan om iedereen van eten en drinken te voorzien, waardoor we bijna niemand spraken.
Dit aantal is gedurende de jaren wat naar omlaag bijgesteld. Aan het eind van de dag, als de kinderen in bed liggen en we de vaatwasser staan in te ruimen, zijn we het er allebei gelukkig wel over eens dat het ontzettend leuk was. Om weer iets te vieren zonder een maximumaantal bezoekers en uitgebreid bij te praten met vrienden en familie.
Wat hebben we dat gemist. Ik zou graag de slingers willen opruimen zodat Nick dat niet hoeft te doen, maar ik kan er niet bij. Ik zet wel even een stoel voor hem klaar. Als je dit leest: dank je wel lieverd, je bent een topvader.
The post Kirsten: ‘Als de kleine Kirsten jarig was, was het féést! Voor de hele familie!’ appeared first on Flair – Voor jou, over jou.