Als kind was managing editor Maaike Beekers nogal een huilebalk. Later leerde ze dat af, maar waarom eigenlijk? In deze column schrijft ze over dingen die haar tot tranen toe raken.
Een haastbezoek aan de supermarkt. Veel heb ik niet nodig, maar gek genoeg vult mijn mandje zichzelf en tegen de tijd dat ik aanschuif bij de kassa (nu even niet de zelfscan, ik wil gewoon lekker loom mijn boodschappen neerleggen en mezelf trakteren op een echte caissière die goedemiddag zegt, en hoe gaat het en heeft u een klantenkaart, en stickertjes geeft voor een messenactie). Ik sorteer mijn voornamelijk overbodige boodschappen en hoor het gesprek tussen de dame voor me en de vrouw een kassa verder.
Zucht
Hoe het gaat? Of ze de verzorgpony nog hebben? “Neeeee,” zegt de vrouw voor me, alsof we allemaal beter zouden moeten weten. “Mijn dochter studeert en heeft geen tijd meer. En ik ben gekke Gerritje niet, dat beest was leuk, maar ik ben blij dat ik ervan af ben.” Ze lacht uitbundig, ze is echt blij. En jij? De andere vrouw zucht. “Wij hebben onze Bonnie (rijmt op pony, denk ik) ook weggedaan. Ik had er de puf niet meer voor. Je weet toch dat ik ongeneeslijk ziek ben?” De dame voor me kijkt verschrikt, ze wist het niet. “Borstkanker. Uitgezaaid.” Ik pak Tucjes uit mijn karretje. “Niks meer aan te doen.” “O, wat heftig,” zegt de vrouw voor me. “Dat is niet mis.” Ze kijkt mij veelbetekenend aan, ik wil niet onder een hoedje. “Je ziet er anders wel goed uit,” hoor ik, terwijl ik me op mijn boodschappen focus. “Dat zegt niks,” zegt de vrouw verderop, die inmiddels aan afrekenen toe is. Ik zie hoe ze naar de uitgang loopt.
Te groot
“Dat krijg je dan even op je brood, als je boodschappen doet,” zegt de dame voor me. “Nou ja, zij krijgt het vooral op haar brood,” antwoord ik. Ik heb geen brood op de band liggen, alleen broodbeleg. Ik snap het wel, mijn voorgangster vindt uitgezaaide borstkanker te groot om te bespreken tussen de spruitjes en de krieltjes door en dat is het natuurlijk ook. Ik slik, tranen dringen zich omhoog, daar rolt er al eentje. “Misschien is het te groot om níet te zeggen,” opper ik. De dame voor me humt, ze kijkt naar de man achter de kassa, zegt iets over mooi weer. “Dat heb je soms hè,” vertrouwt ze me nog toe, terwijl ze haar spullen inpakt. “Dan ken je diegene wel, maar het kwartje moet nog even vallen.”
Meer lezen
Maaike huilt #1: De emancipatie van de traan.
Maaike huilt #2: De orgelman.
Tekst Maaike Beekers Fotografie Daniëlle Siobhán