Steeds een ander boek besproken door de Flow-redactie. Deze keer managing editor Maaike Beekers over Het Papieren Paleis van Miranda Cowley Heller.
De schrijfster van dit boek gaf lange tijd leiding bij HBO. Ze hielp series als Six Feet Under en The Wire tot stand komen, dus dan weet je wel wat een goed verhaal is, redeneerde ik. Het Papieren Paleis is het debuut van Cowley Heller, die intussen de 60 aangetikt heeft, dat alleen al vind ik inspirerend, en maakt me nieuwsgierig. Hoe zou ze het ervan afbrengen?
Waar gaat het boek over?
Vrouw van vijftig, Elle Bishop, wordt wakker, de ochtend nadat ze seks heeft gehad met Jonas, met wie ze al sinds haar kindertijd bevriend is. Ze zijn in Het Papieren Paleis, het zomerhuis waar ze al sinds haar jeugd elke vakantie doorbrengt. De hele escapade verwart haar enorm want ze houdt van haar man, met wie ze gelukkig getrouwd is en drie kinderen heeft. Toch voelt het niet als vreemdgaan, want als iemand geen vreemde voor haar is, is het Jonas, die zelfs weet wat ze haar hele leven al voor iedereen verborgen heeft gehouden. De grote vraag: kiest ze voor de vertrouwdheid en de liefde van haar gezin, of haalt ze alles overhoop en kiest ze voor Jonas?
Dit vond ik ervan
Een ietsje cheesy klinkt het wel. Vrouw van middelbare leeftijd gaat vreemd en twijfelt welk pad te nemen. Maar Cowley Heller tikt het zo op dat het lijkt alsof je erbij bent, in het huis op Cape Cod. Je bent erbij als ze terugflitst naar het verleden, dat ze dacht zo goed toegedekt te hebben. Je bent erbij als Jonas steeds weer opduikt, op belangrijke punten in haar leven. Je leest haar gedachten, letterlijk, wat de keuze opeens niet obligaat maar heel werkelijk maakt. Het is toegankelijk geschreven, zeker, maar dat is tegelijkertijd de kracht van het boek. Het is een ouderwetse pageturner, een aaneenschakeling van levendige quotes en cliffhangers, alsof het -jawel- een serie betreft die je wil bingen. Het dilemma, should I stay or should I go? Is er een van alle tijden, waarmee het boek universeel wordt.
Deze zinnen waren veelzeggend
‘Hij trekt me zo snel naar zich toe dat ik geen tijd heb om te reageren. Zoent me met de intensiteit van elke dag, elke maand, elk jaar dat we van elkaar hebben gehouden. Het is niet onze eerste zoen. Die was lang geleden, onder water, toen we nog kinderen waren – toen we voor het eerst afscheid namen, wetend dat het niet de laatste keer zou zijn. Maar dit keer is het hartverscheurend om me van hem los te maken. Niet gevonden, maar verloren. Ik aarzel, sta aan de afgrond van de herinnering, wil er zo graag in vallen, weet dat ik dat niet kan. Jonas is dierlijk, Peter is mineraal. En ik heb een rots nodig.’