Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: online editor Bente van de Wouw over Tussen twee werelden van Suleika Jaouad.
Al maanden stond dit waargebeurde verhaal, geschreven door journalist Suleika Jaouad, op mijn to-read-lijstje. Toch weerhield iets me, misschien was het de zwaarte van het onderwerp (Jaouad krijgt op haar 22ste de diagnose leukemie), misschien omdat ik maar weinig non-fictie lees. In de zomerweken pakte ik het boek alsnog op.
Hier gaat het over
Na haar diagnose brengt Suleika Jaouad een groot deel van vier jaar in een ziekenhuisbed door, vechtend voor haar leven. Als ze eindelijk ontslagen wordt en door haar dokters als genezen wordt verklaard, begint het herstellen eigenlijk pas echt. Want hoe pak je je leven weer op na zo’n heftige onderbreking? De schrijver besluit op een roadtrip te gaan door Amerika, honderd dagen lang samen met haar hondje in een camperbus.
Tijdens deze roadtrip bezoekt ze mensen die haar tijdens haar ziekteproces brieven hebben geschreven. Mede door deze bijzondere ontmoetingen ontdekt de schrijver dat de scheidslijn tussen ziek en gezond fluïde is, en dat de meesten van ons op en neer reizen tussen beide werelden.
Dit vond ik ervan
Diep onder de indruk ben ik van Jaouads verhaal. De verschrikkelijke dingen die ze moest meemaken vanwege haar zeldzame ziekte, haar vechtlust, haar zoektocht naar zichzelf. Maar vooral ben ik onder de indruk van haar kwetsbaarheid en openheid. Zonder er doekjes om te winden schrijft ze wat de kanker met haar en haar omgeving doet, waarbij ze niets achterwege laat. Zo vertelt ze ook over haar egoïsme, jaloezie en zwarte gedachten tijdens en na haar ziekteproces.
Constant was ik ermee bezig. Als ik niet aan het lezen was, nam ik haar mee in mijn hoofd. Regelmatig vroeg ik me af: hoe gaat het nu met haar? Nadat ik haar boek uitgelezen had, zocht ik haar meteen op via Instagram. Het deed me pijn te lezen dat ze opnieuw vecht tegen de ziekte.
Deze zinnen raakten me
‘May I be awake enough to notice when love appears and bold enough to pursue it without knowing where it will end.’
‘Grief is a ghost that visits without warning. It comes in the night and rips you from your sleep. It fills your chest with shards of glass. It interrupts you mid-laugh when you’re at a party, chastising you that, just for a moment, you’ve forgotten. It haunts you until it becomes a part of you, shadowing you breath for breath.’
‘Healing is figuring out how to coexist with the pain that will always live inside of you, without pretending it isn’t there or allowing it to hijack your day. It is learning to confront ghosts and to carry what lingers. It is learning to embrace the people I love now instead of protecting against a future in which I am gutted by their loss.’
Tekst en fotografie Bente van de Wouw